රමණීයයි ඒ මධුර ජවනිකා

උදේම දවස කනවා කියලා මට චෝදනා කරපු නැන්ද මාමලාට ආච්චි පුංචිලට ආයුබොවන් වැන්දාසන්තෝ. ඔය ඉස්කෝලෙ කාලෙ හැමෝටම ඉන්නවනෙ ගැන්සි. අපිටත් ඉතිං ඔය තුන් හතර , පස් හය, හය හත්, හත් අට , අට නව දෙනෙක් ආදී වශයෙන් ගැන්සි හිටියා.

 එක එක ටාස්ක් එකට අනුව ගැන්සියේ ගණපූර්ණය වෙනස් වෙනවා. මලගෙවල් ගැන්සියේ හයදෙනෙක් ඉන්නවා. උංගෙ නම් මෙතන කිව්වොත් ආයෙ ගෙදර යන්න වෙන්නෙ නැති නිසා නම් ඕන නෑ. 

 ***********

වල කතාව

ඔන්න කලිංම කිව්වා වැඩිවිය පැමිණිලා නැති එවුං මේක කියවන්ඩ ඒපා...

 ඔය අපි වගේ වලපයයි ගොඩ පයයි ඉන්න ඒ කාලෙ හද්ද ඩොටේ ජීවත්වුන එකාලට මතක ඇති ඉස්සර කාලෙ ගමේ ගෙවල් වල තිබ්බා වල වැසිකිලි , සිංහලෙං ඕවට කිව්වෙ වල කක්කුස්සි කියලා.

ඒවාගෙ සැකැස්ම ඉතිං මම කියන්ඩ ඕන නෑ. නමේම තියෙනවනෙ සැකැස්ම.

හම්මට සිරි ඉතිං මට නං මතකයි ඔය වල කක්කුස්සි හොඳට. ඉස්සර අපේ අම්මලගෙ මහගෙදර තිබ්බෙ ඕකක්. ඒක ගෙදර ඉඳං කිලෝමීටර් බාගයක් විතර ඈත වත්ත පහල. 

රෑට යන්න වුනොත් හුලුඅත්තක් බැඳගෙන යන්න ඕන. මං පොඩි කාලෙ පට්ට බයයි රෑට ඕකට යන්න. යන පාරෙ මග දාලා ළිඳ ලඟිං හෝදගෙන එනවා.  උදේම ආච්චි හරි මාමා හරි යනකොට උන්ට පෑගිලා මර ජරමරයයි. උදේම හොඳ පදෙං ඇහෙනකොට හෙමීට මාරුවෙලා ඉන්නවා අහුවුනොත් ආයෙ කන නියමිත තැන තියෙනවා බොරු. 

අනික් ආතල් එක සතියර දෙසරයක් විතර ඕකට භූමිතෙල් දාන්න ඕන නැත්තං කැරපොත්තො ඕසෙට. 

ඉතිං ගිහිං රෙනකොට බෙට්ට තඃ ගාලා අරකට වැටෙනකොටම කැරපොත්තො පියාඹලා ඇවිත් පුකේ වහනවා. 

හූ කියාගෙන දුවන්නෙ ඒ වෙලාවට 

අප්සරා තන්ඩන්

 "ඒ අන්න එනවා එනවා"

"කවුද"

" අප්සරා"

" අඩේ... මේකි දකිද්දී මට මතක් වෙන්නෙම... රවීනා බං.."

" ඒ කවුද.... "

"අනේ බං ගණං විතරක්ම නෙවේ ජීවිතේ .. හිංදි ෆිල්ම් කියලා ජාතියක් තියෙනව.

"ආ එතකොට ජීවිතේ හිංදි ෆිල්ම්ද.."..

ඔය අපි තුන්දෙනා...

මායි මෝරයි ප්‍රියයි...

මායි කිව්වෙ මම.. ප්‍රගීත්.. මෝරා රසික ..ප්‍රියා ප්‍රියදර්ශන.

මෙතනින් මීටරේ ප්‍රියදර්ශන ... ගණං වලට හැමදාම සීයයි.. හෙනට උස🤣 නිසා අපි  කිව්වෙ අඟලේ ප්‍රියා කියලා..

මෝරා සිංදු කාරයා.. උගේ කටේ කොයි වෙලෙත් තියෙන්නෙ ග්‍රැමපෝන් යුගයේ සිංදු..

ඉස්කෝලෙ ඇරලා.. සල්ගාදුවෙන් බිත්තර රෝල් තුනක් කාලා විජය ඉන්ස්ටිටියුට් එකට ක්ලාස් යන එක තමා අපේ එකම විනෝදෙ.. ඉස්කෝලෙන් පටං ගත්තට ක්ලාස් එකට යැවෙන්නෙ එහෙමත් දවසක තමා..

ආ..එතකොට අප්සරා...අප්සරා අපේ ඉස්කෝලෙට ඒ ලෙවල් වලට ආව අලුත් කෙල්ලෙක්. මේකි ආවෙ හද්ද  ඩොටේ ඉස්කෝලෙකිං. ඒත් ඉංග්‍රීසි දිනය දවසේ මේකි රෝමියෝ ජුලියට් නාට්‍යයේ නිල්පාට ගවුමක් ඇඳගෙන රැඟුව රැඟිල්ලෙන් පස්සෙ ඉස්කෝලෙ කොල්ලොන්ගෙන් බාගයක් ඒකි පස්සෙ... අපිට මලම පැන්නෙ ඕකෙ රොමියො ගෙ චරිතෙට හිටියෙ පිනාගෙ පුතා. වෙන මොකා දැඟලුවත් වැඩක් වුනේ නෑ , ඒ ලෙවල් වලදි ඉංග්‍රීසි පීරියඩ් එක කට් කිරීමේ දුක පළවෙනි වතාවට දැනුනේ එද... මේකිගෙ ඒ දවස්වල එහෙම්ට ලස්සනක් කැපී පෙනීමක් නොදැක්ක නිසා මිසක් නාට්‍යයට පස්සෙ නං හැමදාම ඉංහ්‍රීසි කට් කලේ නෑ ඊලඟ එකෙවත් නාට්ටියට ගනී කියලා. ඊලඟ අවුරුද්දෙදී ඒ මගුල තිබ්බෙ නෑ කියහංකො

ඊලඟට ස්පෝර්ට් මීට් එකේදි... ඒකෙදි මේකි හෙල්ල, කවපෙත්ත වගේම මීටර් 1500, 3000 හතරෙම පලවෙනියා.. ඊට පස්සෙ ඉතුරු බාගෙත් ඒකි පස්සෙ...

*********

ඔය කාලෙදි "කරුමෙක මහත, නරක කාලෙ දැං මට" කියලා මට හිතුනා අප්සරාට ට්‍රයි කරන්න ඕන කියලා. මේකට අදහස දැම්මෙ අඟලේ ප්‍රියා හෙවත් ප්‍රියදර්ශන. 

" මචං..ඇත්තටම මේකි පිට යන්න දෙන්න හොඳ නෑ..අපි තුන්දෙනාගෙන් එකෙක් මේකට ට්‍රයි කරන්නම ඕන."  ඒ අඟලේ ප්‍රියා.

" මචං.. ඒක මචං ඇත්ත මචං.. උඹට මචං කියන්න මචං.. මචං හිතුනා මචං රවීනට ට්‍රයි කරන්න.."  වචනෙට දෙසැරෙ ගාණෙ මචං කියන රසිකයා හෙවත් මෝරගෙ අදහස ඒක.

" හරි එහෙනං උඹ ට්‍රයි කරාං... මම කිව්වා.

" ඒකි මචං කඩ්ඩෙං කොටයිද බං.. මට මචං ඕක තමා මචං..දිරවන්නෙ මචං නැත්තෙ..

"පිස්සුද බං. ඒ ඉංගිරිසි දිනේ කටපාඩං කරපු ලබ්බවල් බං.. ඒ ප්‍රියා.

"මේ ප්‍රගියා මචං.උඹ ට්‍රයි කරහං..මූට මචං ඉතිං තව අඩි මචං දෙකක්වත් උස මචං යන්න වෙනවනෙ ඒකට" මෝරා අවසාන තීරණේ දැනුම් දීලා පස්සට පැත්තට  සටාස් පටාස් ගාලා ගහගෙන පිට්‍යනියෙ පඩිපෙල උඩම පඩියෙන් නැගිට්ටා...

ආ උඹ නැගිටලමද හිටියේ .. මං හිතුවෙ වාඩිවෙලා කියලා... මෝරා ප්‍රියාට කිව්වා..

පල.හු...

*********** 

එන්න එලියට දොර ඇරන්..

කසුන් කල්හාර කියන සින්දුවක් තියෙනවා එන්න එලියට සොඳුර දැන්  කියල පටන් ගන්න . මේ සින්දුවේ " එන්න එලියට සොඳුර දැන්  " කියන කොටස අහනකොට ඒ වචන පේලිය සම්බන්ධ කතාවක් මතක් වුනා . සින්දුව වගේම හරිම රෝමාන්තිකයි අම්මප , නැද්ද හා...

ෆයිනල් ඉයර් ඉන්නකොට සෙනසුරාදා උදේ ලෙක්චර් එකක් තිබ්බ(ලු) , එක කරන්නේ විසිටින් ලෙක්චරර් කෙනක්(ලු) , එත් ඉතින් ඒ ලේච්චරයවත් ,ලෙක්චර් එකවත් කවදාවත් අපි දැකලවත් අහලවත් නෑ, මොකද සිකුරාදා හවස් වෙනකොට කැන්ටින් කෑම එක පිදුරුවගේ පේන්න ගන්න නිසා , ඉතින් ඒ නිසාම අපි මාරු සිකුරාදා හවසට , සිකුරාදා හවස බස් එකට මායි ,ජිල්බුවයි දෙන්නා දුවන්නේ ගෙදර යන්න , නුවරින් පහමාරට අද්දන බස් එක අල්ලගන්න ඉතිං සිකුරාදා අන්තිම ලෙක්චර් එකත් කට කරන්න වෙනවා  , නැත්තං ඉතිං හතර හමාරට පේරාදෙණියෙන් ගියොත් පහමාරට නුවර ගුඩ්ෂෙඩ් එකට යන්න ජෙට් එකක් අරං යන්න වෙනවා , එත් ඉතිං ඩොනල්ඩ් ට්‍රම්ප් කියලා එකෙක් ඇමරිකාවේ ජනාධිපති වෙනවය , උගේ බෑනා වුනොත් එහම ජෙට් එකකින් යන්න පුළුවන්ය කියලවත් ඒ කාලේ දැනගෙන උන්නේ නෑනේ . අනික ට්‍රම්ප් ලොක්කා අපිව දන්නෙත් නෑ, දන්නවනම් කොහොම හරි බෑනා කරගෙන ජෙට් එකක් දෙනවා නුවරට යන්න

පොල් අඩි වන්නම

ටික කාලයක් පොස්ටුවක් දාන්න බැරිඋනා, මොකද දන්නවද? අර ගොඩක් අයට මොකක් හරි වැඩක් කරන්න බැරිඋනාම කියන අර "බිසී" කියන ලෙඩේ හැදිලා තිබුන නිසා , දැන් ටිකක් අඩුයි. 

ඉස්කෝලේ  යන කාලේ ආතල් එක දන්නේ නැති , ගත්තේ නැති පොරක් ඉන්නවනම් ඉතින් ඌ අඩුගානේ නාඩි වත් වැටෙන එකෙක් නෙවෙයි කියලයි කියන්න වෙන්නේ, එ ආතල් එක මොනවගේද කියලා  නොදන්නේ, ඉස්කෝලේ මිශ්‍ර ඉස්කෝලයක් නම් මේ ෆන් එක ඩබල් ඩබල්, 

ඉතිං ඉතිං අපි අපි මේ මේ  ඩබල් ඩබල් ෆන් එකත් ඩබල් ඩබල් ගත්ත ගත්ත පොරවල් පොරවල් හරිය හරිය

අපි එකොළහ වසරේ ඉන්න කාලේ ඉස්කෝලෙන් අධ්‍යාපන චාරිකාවක් සංවිධානය කෙරුවා. මෙහෙම චෑන්ස් එකක් ඉතිං එන්නේ කල්පෙකට එකක් විතරක්  නිසා කට්ටිය එකසිය ගානට සෙට් වෙනවා. මොකද චාරිකාව දවස් දෙකයි, ඒ උනාට ට්‍රිපේ ආතල්ම කෑල්ල ඒක නෙවෙයි, එක නයිටක්‌ ගහනවා දඹුල්ලේ ඉස්කෝලෙක ඕකට තමයි කොල්ලෝ ටික සැදී පැහැදී සිටියේ. ප්ලෑන් මහා ගොඩයි, 

කෙල්ලෝ ටික නම් ඉතිං ඕක කියපු වෙලාවේ ඉඳලා නහයෙන් අඬනවා 

"අනේ අපේ තාත්තා කැමති නෑ අනේ අපිව යවන්න"

"ඇයි බං ඉතිං ටීචර්ලාත් යනවනේ,"

"ඒ වුනාට .........."

"අපි එක රැයක්වත් ගෙදරින් පිට ඉඳලා නෑනේ අනේ"

මෙහෙම්  කියපු ගොඩක් අය ඉතිං ලව් කේස් වලට කප් ගහපු අය. ඕවට අපි නම් කිව්වේ බබා කේස් කියලා, මොකද ඉස්කෝලේ හිටපු හොඳ නම තියන කෙල්ලෝ ඔය පම්පෝරි කතා නෑ, එක්කෝ එනවා කිව්වා නැත්තම් කලින්ම එන්නේ නෑ කිව්වා. මේ කෙල්ලොන්ගේ ගොඩක් අයට එපා කියලා තියෙන්නේ ගෙදරින් නෙවෙයි බලනකොට මුන් යාළුවෙලා හිටපු කොල්ලෝ. මොකද එකොළහ වසර වෙනකොට ගොඩක් එවුන් යාලු වෙන්නේ ඒ ලෙවල් අයියලා එක්ක, ඉතිං ඒ අයියලා කොල්ලෝ වෙච්ච අපිත් එක්ක එයාලගේ ප්‍රියම්බිකාව යවන්න බයේ තමයි හිටියේ, ( මොන ඉලව්වකට බයවෙනවද කියලා ඒ කෙල්ලොන්ටත් හිතෙන්ට ඇති මං හිතන්නේ)

ඉතිං  ඔය කචල් බචල් අස්සේ කොහොම හරි ට්‍රිප යන්න 38 දෙනෙක් නම් දුන්නා, හැබැයි එකොළහ වසර පන්තියේ ඒ වෙනකොට 120 ක්ද කොහෙද හිටියා, ඔන්න අපේ එවුන්ගේ කණ්ඩායම් හැගීම ,

ඉතිං  මේ ට්‍රිප සංවිධානය කරේ අපේ ආදරණීය ගුරුතුමෙක් වුනු දෙබරා සර්, සර්ට එහෙම කිව්වේ සර් ඉගැන්නේවේ කෘෂි කර්මය, එකෙනුත් සත්වපාලනය කොටස එයා හොඳට කළා, ගෙදරත් මීමැස්සෝ ඇතිකලාද කොහෙද? සර්ගේ යාලුවෙක් තමයි සා....... කියන ලර්නර්ස් එකේ අයිති කාරයා, 

ඉතිං ට්‍රිප දවසේ උදේ පාන්දර පහට අපි ආපි ඉස්කෝලෙට. මෙන්න බෝලේ දෙබරා සර් ගෙනත්තිබුනු බස් එක.

 

බස්  එකේ හරිම ෆොටෝ එකක් හොයාගන්න බැරි උණා, මොන කැමරාද ඒ කාලේ, බස් එක මේ විදිහමයි, (මතක නම් කාලෙකට කලින් නාට්ටියක් ගියා නිල මානෙල් කියලා අර 

"දිව්‍ය අන්ගනාවන්ට අපට වාගේ තරහ යන්නේ නෑ"

"එක හින්ද කවදාවත් ඒ උදවිය වයස යන්නේ නෑ"  කියලා සින්දුවක් එහෙම ගියේ, අන්න ඒ සින්දුවේ පෙන්නනේ හරියටම එම බසයම තමා) මේක තමා සින්දුව.

කොහොම උනත් මේ බස් ඒක දැක්කම නම් ටීචර්ලගෙයි , කෙල්ලොටිකගෙයි මූණ කරත්තයට අහු වුන කජු ලෙල්ලවගේ, 

"මෙයාට ඉතිං යාලුවගෙන් හම්බවෙන්න නැතැයි හොඳ කොමිස් එකක් "

අපේ කුකරිනා ටීච ඒ කිව්වේ ගෘහ විද්‍යාව මිස් දෙබරා සර්ට හින්ට් එකෙකුත් ඇරියා, මොකද ඇවිත් තිබුණු ඒ බස් ඒක අර සර් ගේ යාලු සා..... ලර්නර්ස් එකේ බස් එක.

 ඒ උනාට අපිට නම් ඒ බස් එක අපේ ආතල් දෙගුණ තෙගුණ කරන්න හේතුවක් උණා.

කොහොම හරි ඔන්න සාදුකාරයක් එහෙම දීලා බස් එක පිටත් උණා.

ඉතිං ඔන්න අපි ෆන් සාගරේ පටන් ගත්තා, සිංදු කියනවා, සිංදු කෑලි කියනවා, ඇඩ් කියනවා. කිරි ටොපි කනවා, අලුවා කනවා, ඒවා උඩට කෙස් කනවා, වරක කනවා, බඩ ඇතුලේ පිස්සු ඩබල්,ඇයි ඉතිං කෙල්ලෝ ටික ඒවත් හදාගෙන, අරගෙන ඇවිත් නේ, අපරාදෙනේ අහක ගියොත්.

සර්ලා  ටීචලා අපරාදේ මේ දරුවෝ මහන්සි වෙලා කියකිය දෙනවා සබ්බුව.

දැන් කොහොම හරි මග දිගට චාරිකාවේ ලැබිය යුතු අධ්‍යාපනය ලබාගෙන කළුවර වැටීගෙන එනකොට අවා අපේ නවාතැනට, දඹුල්ලේ ඉස්කෝලයක්, ඉතිං ඒ ඉස්කෝලේ සිකුරිටි අංකල් ඇවිත් අපිට වෙන් කරලා තියෙන නවාතැන් ටික පෙන්නුවා.

අම්මට සිරි ටීචලා ටිකටයි කෙල්ලෝ ටිකටයි ගුරු නිවාසේම පැත්තක්, ලයිට් දාලා ට්‍රැවලින් මෙට්ට දාලා, (මම ඒ පැත්ත හොරෙන් බැලුවේ නෑ යකුනේ බලපු එකෙක් තමයි මටත් කිව්වේ)

අපිටයි සර්ලාටයි දිග හෝල් එකක්, හෝල් එක කෙලවරේම කාමරයක්, ඒක සර්ලා දෙන්නට, අපිට හෝල් ඒක ලයිටුත් නෑ කට්ට කරුවලේ. 

කුකරිනා මිසුයි අනිත් ටීචලා දෙන්නයි අපිට උයන්න ලැස්ති වෙනවා, උයනවා කිව්වට එයාලා කරන්නේ ලොකු ළූණු ටික තෙල් දාන ඒක විතරයි, මොකද මගදී පාන් ගත්තනේ, දැන් කට්ටිය අඬ අඬා හොටු පෙරී පෙරී ළූණු කපනවා, 

මේ අතරේ එද්දී බස් එක දෙක වෙන්න කෑ ගගහා ආපු දිනේෂයා, (අපි ආදරේට ඌට කියන්නේ "පොල් අඩි"

 මොකද ඌ ක්‍රිකට් ගැහුවත් එල්ලේ ගැහුවත්, අඹ ගහට පොලු ගැහුවත් ගහන්නේ එකම විදිහට.)

පස්ස පැත්ත මිරිකගෙන කතා බහ නැතුව වේගෙන් ඇවිදිනවා එහෙට මෙහෙට, 

" මොකෝ බං පොල් අඩියෝ"

"උඹට රෙන්න බරක් වත් හැදිලද"

"වත් නෙවෙයි යකෝ ඒක හැදිලා තමයි"

කොහෙද කැලේ පැත්තට වත් යන්න බෑනේ එනකොටම සිකුරිටියා කියපි

"ඔය ළමයි වැඩිය එහෙමෙහෙ යන්න එපා කරුවල වැටුනම සර්පයි ගැවසෙනවා මේ හැම තැනම" කියලා.

"මොනවද  බං මං කරන්නේ"

පොල් අඩියා ඇඹරෙනවා , උගේ මුණ දැක්කම දුකේ බෑ, මූණ මෙහෙම වෙන්න උගේ පු.. කොහොම වෙලා ඇත්ද කියලා අපිට තේරුම් ගන්න පුළුවන්

" වෙන මොනා කරන්නද ,පල ටොයිලට් එකට අරතියෙන්නේ" කලනයා කිව්වා.

"ගියා ........ගේ පුතෝ එකේ වතුර නෑ, ටැප් වල වතුර එන්නෙත් නෑ."

"හැබැයි මචෝ ගුරුනිවාසේ පැත්තේ පිටිපස්සේ ටැප් එකක් තියෙනවා, මොකක් හරි තියෙනවනම වතුර ටිකක ගේත හැකි," කලනයා අයෙත් කියපි.

අපි ඔක්කොම මූ දිහා බැලුවේ පුදුම වෙලා.

"උඹ කොහොමද දන්නේ එකේ වතුර එනවා කියලා "

"ඇයි බං අපේ කෙල්ලෝ ඔක්කොම නෑවේ එතනනේ"

" අඩෝ ,...හූ  යකෝ මෙන්න මූ........"

මේකා  කෙල්ලෝ ඔක්කොම නානකං එතන බලං ඉඳලා, වැඩේ මාට්ටු මෙච්චර වෙලා සිංහයා වගේ හිටපු කලනයත් දැන් බලු වෙලා.

"ඒකෙන් වැඩක් නෑ අපි මූට භාජනයක් හොයලා දෙමු"කට්ටිය ඒකමතික තීරණයකට අවා.

"මචං මම ලීටර් පහේ ප්ලාස්ටික් කෑන් එකෙක් නම් ගෙනාවා, කුකරිනා තමයි ගෙන්න කිව්වේ දැන් කොහෙද කියලා නම් දන්නේ නෑ,"

"කුකරිනා ගෙන්න කිව්වනම් උයන තැන ඇති"

ඒක කිව්වා විතරයි පොල් අඩියා දිව්වා උයන පැත්තට, අපි පටන්ගත්තා බජව්ව .

අපි දැන් බජව්වේ උච්චම හරියේ, එකෙකුට වඩා හයියෙන් අනිකා කෑගහනවා, රැප් කරනවා එක කෙලියයි,

ඔය අතරේ මම දැක්කා පොල් අඩියා කකුල් දෙක ඈත් කරගෙන අමාරුවෙන් වගේ ඇවිදිනවා, මූ හෙමින් හෙමින් අපේ ලඟට ආවාට කතාවක් නෑ,

මෙන්න බෝලේ මේ අතරේ කුකරිනායි, දෙබරා සර් දෙන්නා හයියෙන් කෑ ගහනවා, 

"ඉතිං මම මනේ මිස් මෙතනට ගෙනාවේ,"

" ඔව් සර් , මෙතැන තිබුනා,"

" මෙන්න ටීච කෑන් එක"

අනිත් ටීච රතුපාට කෑන් එකක් අරන් එනවා වැලි පිහදදා ,

" කව්ද මේක හැලුවේ "

"මොකාද මේ බලු වැඩේ කලේ"

"හැලුවා මදිවට කෑන් එක විසිකරලා"

"දැන් ඉතින් ආයේ දඹුල්ල ටවුමටම පලයන්කෝ"

" කෝ දෙන්න මහත්තයෝ මම ගෙනත් දෙන්න" සික්කා අන්කලුත් ස්වේච්චාවෙන්ම ඉදිරිපත් වෙලා  මොනවද ගේන්න යනවා, මක්කද බොල මේ වෙන්නේ, මේ කලබලේ මොකක්ද කියලා හැමෝම බලනවා.

පොල් අඩියා මගේ ලඟට ආවා. මෙන්න බොලේ මූ අඬනවා

"මචං මට උදවු කරපන් මචං"

"මොකද පොලා"

"මචං මට බොග උච්ච වෙලා හිටියේ"

"ඉතිං දැන් හරිනේ ඒක"

"නෑ බං..ඉහි  ඉහි ඉහි ....."

"මොකද කැ......යෝ අඬන්නේ උඹ තාම බොග බෑවේ නැද්ද? "

"දැම්ම බං"

"එහෙනම් අඬන්නේ"

" මම ටොයිලට් යන්න කලනයා ගෙනාපු කෑන් එකගන්න ගියා"

"ඉතිං"

"ඉතිං යනකොටම ඒක තිබුනා ලොකු ළූණු ගෝනිය ළඟ, ඒකේ වතුර එකෙකුත් පුරවලා තිබුණේ' ,මම ඒක ගත්ත ගමන් නැවතුනේ ටොයිලට් එකේ. උඹ දන්නවනේ මම කොච්චර බරෙන්ද හිටියෙ කියලා, මම බෑවා සීගිරිය විතර ලෝඩ් එකක් "

"ඉතිං "

"ඉතිං ,ඒක බාලා නිකං සුරසැප ලැබුණා වගේ, මාර සනීපයි, ඉතිං මම පස්ස පැත්ත හොදගත්තා අර වතුර එකෙන්"

"ඉතිං මොකෝ"

"මොකෝ තමා මම වතුර කියලා උස්සගෙන ගිහින් තියෙන්නේ පොල්තෙල් කෑන් එක" "පුක හෝදලා තියෙන්නේ පොල්තෙල් වලින්"

සර්ලා  ටීචලා කුලප්පු වෙලා හොයලා තියෙන්නේ පොල්තෙල් එක එතකොට,

මම පටස් ගාලා මුගේ ලඟින් ඈත් වුනා, එතකොට තමයි දැක්කේ මුගේ අජූව. කියන්න ඕන නෑනේ සියල්ල පොල්තෙලෙන් මිශ්‍ර වෙලා තියෙනකොට කොහොමද කියලා,

( මූ කාටවත් කියන්න එපා කියපු නිසාම මම හය හත්දෙනෙකුට වඩා කිව්වේ නෑ, ඒ උනාට සික්කා අන්කල්ට කියලා ළඟ ගෙදරකින් වතුර එකක් උණු කරවාගෙන ඌට නාන්න උදව් කලෙත් මමම තමයි,)

එදායින්  පස්සේ පොල් අඩියා තෙල් අඩියා වුනා

චිකේයියා බෝලේ

ලැබුවා වූ අලුත් අවුරුද්ද කිරියෙන් පැණියෙන් ඉතිරෙන භාග්‍යමත් එකක්ම වේවා කියලා හැමෝටම පතමින් වැඩේ පටන් ගන්නයි යන්නේ ඔන්න....!

අලුත් අවුරුද්දේ මතක උනේ ඉස්කෝලේ යන කාලේ සිද්ද උණු කතාවක්, ( කින්ඩියට හිනාවෙන්න එපා බොලව් අපිත් ඉස්කෝලේ ගිය කොල්ලෝ හරිය) 

අපිට පොඩි ලෙඩක් තිබුනා ඒ කාලේ , මොකක්ද දන්නවද? ඉස්කෝලේ ඉවර වෙලා ගෙදර යන්න බැරි ලෙඩේ. ඉතිං අපි කරන්නේ ඉස්කෝලේ අරුණු වෙලේ ඉඳං අපේ ජාතික ක්‍රීඩාව වන ක්‍රිකට් ක්‍රීඩාවේ නිරතවෙන එක. ,( ලංකාවේ ජාතික ක්‍රීඩාව වොලිබෝල් කියලා ඒ ක්‍රීඩා සංගමේ සභාපතිතුමාවත් දන්නේ නෑ මයේ හිතේ) හැබැයි ටෙනිස් බෝලෙන් හොඳේ

ඉතිං හවස තුන හතර වෙනකොට මේ ක්‍රීඩාව සඳහා ඉස්කෝලේ වටපිටේ ඉන්න ගමේ කොලු රෑනත් එකතුවෙන එක සාමාන්‍ය සිද්ධියක් වගේම කව්රුවත් ඒකට විරුද්ධ උනේ නෑ.

අපේ ඉස්කෝලේ තමයි බදුල්ල මධ්‍ය මහා විද්‍යාලය ,මේ තියෙන්නේ අපේ ඉස්කෝලේ පිට්ටනිය 

මේ අතර හිටියා පොරක් නම රාජයියා ,අයියා කිව්වට ඒ දවස වල පොරට වයස අවුරුදු 44 ක් විතර වුනා (අපි එතකොට අවුරුදු 15, 16 හුජ්ජ කොල්ලෝ) රාජයියා වැඩකලේ බදුල්ල ඩිපෝවේ (බස්) මොකක්දෝ හේතුවකට මිනිහගේ රස්සාව නැතිඋනා , හේතුව මිනිහා කිව්වට අපි ඇහුවෙත් නෑ, අපිට තේරුනෙත් නෑ, තේරුම ගන්න ඕනෑකමක් තිබුනෙත් නෑ, කොහොම උනත් ඒක දෙයක් නම් අපිට පැහැදිලිවෙලා තිබුනා, ඒක තමයි මිනිහගේ රස්සාව නැතිඋනේ අපේ කරුමෙට කියලා. මොකද මිනිහා සෙල්ලමට ආපු හැමදාම මිනිහා තමයි ඕපන් බැට්මන් & ඕපන් බෝලර්, තව මිනිහා ෆීල්ඩින් කලෙත් මිනිහට ඕන තැන, 

ඉතිං අපේ තාත්තලාටත් වඩා වයස අයියා එක්ක එකට ඒක කියන්න බැරි නිසාත්, කිව්වත් මිනිහා ගණන නොගන්න නිසාත් , කියලා මිනිහගෙන් කන මිරිකාගන්න බැරි නිසාත් අපි මිනිහට සියලු ඉල්ලීම් දීලා ඉවසගෙන හිටියා.

අපේ පිට්ටනියේ එක පැත්තක මායිම් උනේ මහා පාරට , පිට්ටනිය තිබ්බේ පාරට පහලිං , ඉතිං මේ පාර අයිනට වෙන්න ලොකු කොන්ක්‍රීට් බැම්මක් තිබුනා මෙන්න මේ වගේ 

ඔය රවුම් කරලා පෙන්නලා තියෙන්නේ ඒ බැම්ම , රාජඅයියා ගොඩක් වෙලාවට ෆීල්ඩින් කලේ එතන, මිනිහා කරන්නේ එතන ඔය පේන ලයිට් කණුවට හේත්තු වෙලා සිගරට් එකක් බොන එක

එතන ෆයින් ලෙග් කියා කියා මිනිහා එතනටම යන හේතුව මට තේරුනේ පොඩ්ඩක් නාඩි වැටෙන කාලේ අහම්බෙන් වගේ එතන ෆීල්ඩින් කරනකොට ක්ලාස් ඉවර උණු අක්කලා ටිකක් එතන උඩ පාරෙන් යනකොට , මොකද ඒ කාලේ අක්කලා ඇන්දේම ගවුම්, නැත්තම් සායවල්, ඉතිං පාරේ යට පැත්තේ ඉඳං උඩ බැලුවම ෆයින් ලෙග්ම තමා.

ඉතිං ඕක නෙවෙයි කතාව,, කට්ටිය කට ඇරන් හිටියා මෙතැන කොටු කොටු කතාවක් අහන්න,

දවසක් ක්‍රිකට් මැච් එකක උද්වේගකර අවස්ථාවක් , අවසන් පන්දුවේ ජයග්‍රහණයට ලකුණු 3 ක් ලබාගන්න තියෙනවා, පන්දුවට පහරදෙන්නේ ඇති දක්ෂ මන්දගාමී පිතිකරු මංතුමා ,

ඔන්‍න‍ විනිසුරු පසුකරමින් පන්දුවක් එවනවා, මංතුමා අති දක්ෂ ලෙස ස්වීප් පහරක් එල්ල කරනවා, පන්දුව ඇදී යනවා ෆයින් ලෙග් කලාපයට , 

කෝ මේ පන්දු රකින රාජයියා ?

"රාජයියා බෝලේ , බෝලේ "

 "මොන මගුලක් කරනවද අනිත් පැත්ත හැරිලා "

 මෙන්න ඒ ගමන පොර අනිත් පැත්ත හැරිලා ඉන්න ගමන්ම බෙල්ල විතරක් හරවලා පිට්ටනිය පැත්ත බලනකොට තමයි  තම දෙසට ඇදී එන පන්දුව දැක්කේ,

"හුටා යකෝ බෝලේ "

ක්ෂණිකව අනිත් පැත්ත හැරුණු රාජයියා කකුලෙන් බෝලේ නැවැත්තුවා , වම් කකුලේ වැදුණු බෝලේ කැරකිලා දකුණු කකුලේත් වැදිලා කකුල් දෙක මැද්දේ නතර උණා, ඉක්මනට බෝලේ ඇහිඳ ගත්තු රාජයියා බෝලේ බෝලර් දිහාට විසිකලා , මෙන්න බෝලේ බෝලේ එනවා පන්දු යවන්නා දිහාවට මෙන්න මෙහෙම 

 

වතුර විදගෙන, යකෝ බෝලේ කාණුවට වැටුනෙත් නෑ, බලාගෙන ඉන්න එවුන් බඩවල් අල්ලං බිම පෙරලි පෙරලී හිනා වෙනවා,
ඒ  අස්සේ රාජයියා කුණුහරුප වැලක් ඇදබානවා, කොල්ලෝ හූ කියනවා,

බලද්දී  වෙලා තියෙන්නේ මේකයි, ඇත්තටම බෝලේ එනකොට රාජයියා ඉඳලා තියෙන්නේ මෙහෙම

හදිසි අවශ්‍යතාවයකට ප්‍රතිචාර දක්වමින්, බෝලේ ගන්න හදිස්සියට මිනිහා වැඩේ නවත්තන්නේ නැතුව වැඩේ වෙද්දීම බෝලේ කකුලෙන් නවත්තලා , බෝලේ කකුල් දෙක මැද නැවත්තෙද්දී රාජයියාගේ මහා සුළුදිය ගංගාවෙන් බෝලේ නෑවිලා , ඒ බෝලේ තමයි මිනිහා ඒවා පිටින්ම ආපහු විසිකරලා තියෙන්නේ,

බෝලරයා බෝලේ අල්ලනවා තියා පැත්තවත් නොබලාදුවපි බෝලේ ඇඟේ වදී කියලා, අපි ඒ අතරේ ලකුණු තුනම දිව්වා කිසි අව්ලක් නැතුවම, කොහොම හරි රාජයියාගේ ශරීර කෘත්‍යය නිසා අපි මැච් එක දිනුවා,

ඒ උනාට දවස දෙකතුනක් උඩ බලං ඉන්න උණා මොකද ක්‍රිකට් ගැහිල්ලත් නැවතුනා ඊට පස්සේ, සල්ලි එකතුකරලා බෝලයක් ගන්නකන්, අපි නම් අල්ලයි අර බෝලේ,

යන්තං  දවස් දෙකකට පස්සේ බෝලයක් අරන් අවා,

"වෙච්ච නෝන්ඩියේ හැටියට රාජා කාරයා අයෙත් පැත්තේ එන එකක් නෑ."

"ඒක හොඳයි බං නිදහසේ සෙල්ලම් කළහැකි"

 " මල්ලී මම බැටින් ආ............................."

 "ආ................................................!"

"මෙන්න යකෝ වෙච්ච දේ ගානක්වත් නැතුව මේ හූ.......ගේ පුතා අදත් ඇවිත්"

පලංචියේ අලකලංචිය

        කාලෙකට පස්සේ සයිට් එකේ "සේෆ්ටි මීටිමක්" තිබ්බා, මේකෙදි කම්කරු දෙපාර්තමේන්තුවෙන් ආපු ටයි කෝට් දාපු මහත්තුරු ආරක්ෂා වීමේ වගකීම ගැන අපේ සේවකයන්ට විවිධ දේශනා පැවැත්තුවා, අපරාදේ කියන්න බෑ ඒ ගොල්ලෝ මරු ප්‍රසන්ටේෂන් කීපයකුත් තඩි සුදු තිරයක දාලා පෙන්නුවා, ඒක නියම "ස්ටෑන්ඩඩ්" ප්‍රසන්ටේෂන් එකක් කියලයි ඒ ගොල්ලෝ කිව්වේ, දුක් මහන්සි වෙන කම්කරුවොන්ට ශේක්ස්පියර් ඉංගිරිසි වලින් තමයි ඒ ප්‍රසන්ටේෂන් පෙන්නුවේ,ඒක සිංහලෙන් තේරුම කරලා දුන්න නෝනාත් ඊටත් වඩා බර ඉංගිරිසි වචන දාලා තමයි ඒක පැහැදිලි කලේ, දෙයියන්ගේ පිහිටෙන් අර අහිංසක කම්කරු සහෝදරයෝ ටිකටනම් හොඳටම තේරෙන්න ඇති.

           මෙතෙනදී වැඩියෙන්ම කට්ටිය අවධාරණය කරපු දෙයක් තමයි "සේෆ්ටි බෙල්ට්" දාන්නේ නැතුව පලන්චියකට නගින්නවත් එපා කියපු කතාව, අපේ සේවක මහත්තුරු  අතිදක්ෂ ලෙස  පලංචි වල එල්ලිලා යනහැටි , පලංචි ගහන හැටි, ගලවන හැටි දැකලා ඒ මහත්තුරුන්ට සුළුදිය පහවෙන්න එන්න ඇති මයේ හිතේ,

                මේ "සේෆ්ටි බෙල්ට්" දාලා පලංචි ගහන , ගලවන සහ පලංචි උඩ වැඩකරන හැටි තමයි වැඩිපුරම කලේ " මෙන්න මේක තමයි මේ "සේෆ්ටි බෙල්ට්" එක සහ ඒක පළඳින හැටි.

මේකේ  පිටිපස්සේ තියෙන සුදුයකඩ මුදුවට දාන්න තියෙනවා දිග ලනුවක් එක්ක ගාන්චුවක් , මේ තියෙන්නේ ඒක

මේකේ තනි කොක්ක අර ඇඳුමේ පිටිපස්සේ තියෙන මුදුවේ එල්ලලා අනිත් ගාන්චු දෙක ස්ථාවර තැනක තියෙන බටයකට දා ගත්තම අයෙ බයවෙන්න දෙයක් නෑ බය නැතුව වැඩ කරන්න පුළුවන් මෙන්න මේ වගේ

මේක දාල පලංචි වල වැඩකරනකොට ඇත්තටම බයවෙන්න දෙයක් නෑ, මෙන්න මේ වගේ තැන් වල වැඩ කරනකොට මේක දාගෙන ඉන්න එක ඉතාම හොඳයි,

එතකොට හදිස්සියකදී වැටුනත් මේ පහල පින්තුරේ තියෙනවා වගේ එල්ලෙන හින්දා බිමට නොවැටී බේරෙන්න පුළුවන්,

ඒත් කොච්චර කිව්වත් අපේ එවුන් වැඩ කරන්නෙම මෙහෙම

ඉතිං මේ ටයිමහත්තුරු ඔස්තාර්ලා වගේ ටෝක් දෙනකොට අපිත් කොරවෙලා අහගෙන හිටියා, දැන් මේ මහත්තුරු නෝනලාට ඕන උනා, මේක ප්‍රැක්ටිකල් කරලා පෙන්නන්න අපේ සේවක මහත්තුරුන්ට ,

ඉතිං එ ගොල්ලන්ම තෝරාගත්තා සේවක මහත්තුරු කීප දෙනෙක්ව, ගැහුවා පලංචියක් අඩිවිස්සක් විතර උඩට, දැන් මේ මහත්තුරු අර කීපදෙනාව ගයිඩ් කරනවා අපි බලං ඉන්නවා,

" දැන් බාසුන්නැහැ ඔය අතේ තියෙන කොක්ක දාන්න ඔය පලන්චියේ හරස් පොල්ලට "

" මේකටද මහත්තයා"

" ඔව්‍ ඔව්‍ ඕකට තමා"

" ආ ... අන්න හරි , දැන් පනින්න බිමට , බය නැතුව , බය නැතුව."

ටිකක්  වෙලා ඇඹරි ඇඹරී හිටපු අපේ සේවක මහත්තයත් පැන්නා, ඒත් කිසි අවුලක් නැතුව අර පින්තුරේ තිබුනා වගේ බිමට නොවැටී මිනිහා එල්ලිලා ඉන්නවා,

" නියමයි " මහත්තුරුන්ටත් සැටිස් , අපේ මිනිහටත් සැටිස්

"දැන් ඉතිං ඔයාලට බය නැතුව පලංචි ගලවන්න ගහන්න පුළුවන් ලිස්සයි කියලාබයවෙන්න දෙයක් නෑ,"

" හොඳයි දැන් ඔහොමම ඔය පලංචි සෙට් එක ගලවන්න බලන්න "

ගලවන්න පටන් ගත්තා, මෙන්න බොලේ සට පට ගාලා අපේ එවුන් පලංචි ගලව ගලවා බිමට දානවා,

" බුදු අම්මෝ " 

" මොකද මොකද " මෙන්න යකෝ එකෙක් පලංචියක් එක්කම පහලට වැටිලා මල ජූලියයි, කොන්දත් මොකක් හරි වෙලා , මිනිහට නැගිටින්නත් බෑ, 

" මොකක්ද මේ උනේ"

" හත වලාමයි, ෂුවර් වැඩි කමටයි, හදිස්සියටයි, මේකා එල්ලෙන කොක්ක දාලා තියෙන්නේත් ගලවලා බිම දාන පලන්චියටමයි,"

 ඉතිං නිකං වැටෙනවා වගේ දෙගුණයක් වේගෙන් අවා බිමට.

ඉතිං බඩු තිබ්බට වැඩක් නෑ , පාවිච්චි කරන හරි විදිහ දැනගන්න ඕනෑ, නැත්තම් අර ජනගහනය පාලනය කරන්න ලැයිම් වල කොන්ඩම් පාවිච්චි කරන්න කියාදුන්නා වගේ තියෙයි,  ඒ කතාව ඉතිං දන්නවනේ දන්නේ නැත්තම් පස්සේ වෙලාවක කියලා දෙන්නම්

කලිසමේ වික්‍රමය

ට්‍රීන් ..ට්‍රීන්...ට්‍රීන් ..ට්‍රීන්...ට්‍රීන් ..ට්‍රීන්...

" කව්ද යකෝ උදේ පාන්දරම" " අම්මට හුඩු ප්‍රසන්නයා"

" මචං ප්‍රගියා ,තාම නිදිද හු........"

" නැතුව ඉතින් ඇහැරගෙන කැවුම් කන්නයැ නිවාඩු දවසේ"

"ඉක්මනට අපේ ගෙදරට වරෙන් , මළගෙයක් දැන්ම යමු"

" කාගේද බං"

" සෙනාගේ නැන්දම්මා, නැතිවෙලා , ඇඹිලිපිටියේ "

" ඉතින් තොට මේ තදියම මොකද මලගේ වහනවද? උලමෝ"

"නෑ සෙනාට වල්පැන්ටා පොට් එකක් සෙට්වෙලා "

"ඉතිං"

" ඉතින් නෙවෙයි මෙන්න මෙහෙ වර නැත්තම් තෝව දාලා යනවා"

" හරි හිටපන් ඉතින් එන්නම් ," කිව්වා වගේම ඔය පකිස් බූරුවා දාලා යන්නත් බැරි නෑ තමයි,

මම සියල්ල බාගෙට හෝදලා , බාගෙට ඇඳගෙන ප්‍රසන්නයාගේ ගෙදරට යනකොටත් මෙන්න මේකා කලිසම බාගෙට ඇඳගෙන , කලිසමට උඩින සරම ඇඳගෙන ,සරම කටින් හපාගෙන අඬා වැටි වැටී උඩ පනිනවා,

" මොකද යකෝ වෙලා තියෙන්නේ" "තෝ මට පරක්කු වෙනවා කියලා තාම උඩ පැන පැන ඉන්නේ මෙතන "

කාමරේ ඇතුලට ගිය ප්‍රසන්නයා අම්මෝ ගාල කෑගහලා, එක සැරේම එලියට අවා.

" වර යන්න ප....යා"

"ඇයි බං මම මොනා කලාටද මට බනින්නේ"

මෙන්න යකෝ මූ මාව වාහනේ දාගෙන පවනට බඳු වේගයෙන් මාතලී වගේ යනවා, මූ මාතලී උනාට මම ශක්‍ර දෙවියා නෙවෙයිනේ යකෝ, කොහේ හරි ඇමිනුනොත් අබසරණයි,

" උඹ මෙච්චර වේගෙන් යන්නේ විනාඩි පහෙන් ඇඹිලිපිටි යන්නද බොල"

" පල හු........... කට වහගෙන පරයා"

මෙන්න බොලේ මුගේ ඇස් වල තාම කඳුළු, ඇඹරී ඇඹරී කෙඳිරි ගානවා,

නැවැත්තුවා නුගේගොඩ රෙදි කඩයක් ළඟ, මෙන්න මූ දුවනවා කඩේ ඇතුලට ,මුදලාලියා තාම දුම් අල්ලනවා,

"මල්ලි තාම කඩේ ඇරියේ නෑ"

"කමක් නෑ මුදලාලි දැන් අරින්න එහෙනම්"

මෙන්න බොලේ මේකා මල්ලක් පුරවලා රෙදි ගොඩක් අරන් වාහනේට ගොඩ වුනා ,

" මොනවද බං මේ හැටි"

"ජොක්කු බං ජොක්කු, මීට පස්සේ මගේ ජීවිතේට ජොකෙක් අඳින්නේ නැතුව කලිසමේ සිප් එක දාන්නේ නෑ"

එතකොට තමයි මට තෙරුනේ මේකා මම ගෙදරට යනකොට කලිසම අල්ලාගෙන උඩ පැන
පැන හිටියෙයි ,මෙච්චර වෙලා කෙඳිරි ගගා හිටියෙයි ඇයි කියලා,

(කොහොම උනත් සිප් එකේ පාර අහවල් තැන මාසයක් විතර තිබුනලු )

අපි නොදන්න පිං

   මේක අපි " අපොස උපෙ " ඉන්න කාලේ වෙච්ච සිද්දියක්, මං තුමාගේ හොඳම යාලුවා තමයි මෝරා , මිනිහගේ නම මෝරා නෙවෙයි, ඒක සුරතල් නාමය, මෝරා හිටියේ අපේ ගෙදරට පහල ගෙදර බෝඩ් වෙලා, අපි දෙන්නා ගණිත කැලෑසියේ, මෝරගේ බෝඩිමේ හිටපු වසන්තයා අපේ පන්ති වලම  බයෝ ක්ලාස් එකේ,

   

   අපි දෙන්නා ( මෝරයි මමයි ) නාවර පෙරාගත්ත හඩ්ඩො වගේ හිටියට වසන්තයා නළුවා වගේ, හෙන බර තිබ්බ පොරක්, ඉස්කෝලෙට දාන්නේ ඩේක් ශූස්  කෙල්ලෝ අතර ඉහලින්ම කැපිලා පේන හාදයා, මේකා අපිව වැඩිය ගණන ගත්තෙත් නෑ, කොහොම උනත් අපි මුට කිව්වේ දහවෙනි සෝබා කියලා, මොකද මුගේ සෝබනේ උපරිමයි, ( ඇයි බං ඔය පලවෙනි විජයබාහු,දෙවැනි විජයබාහු වගේ මූ දහවැනි සෝබා)  

මූ ට කෙල්ලොන්ගේනුත් ෆුල් එකවැටෙන නිසා අපිට මූත් එක්ක තවත් මල

     

   මේ කතාවේ අනික් චරිතය තමයි මිහිරාවි, මිහිරාවි කියන්නේ අපි දහතුන වසරේ ඉන්නකොට දොළහා වසරේ හිටපු ගෑනුලමයෙක්, ඇත්තම නම මිහිරි, නම එක උනාට ඉස්කෝලේ හැමෝම කිව්වේ මිහිරාවි කියලා, මේකි කොච්චර ලස්සනද කියලා කියනවානම් ඒ කාලේ ඉස්කෝලේ හිටපු කැපී පෙනෙන අය්යලා, අපේ පන්තිවල හිටපු හෙන බ්‍රයිටෝ, ක්‍රිකට්, බාස්කට් බෝල්, ෆුට් බෝල් ටීම් වල පොරවල් පනහකට වඩා මේකිට ට්‍රය් කළා ඒ තරම් ලස්සනයි, අපි දන්නා විදිහට ඉස්කෝලේ සර්ලා කීපදෙනෙකුත් ට්‍රයි කරලා තියෙනවා, හැබැයි ඒ ට්‍රයි කරපු හැමෝම කනේ ඇඟිලි ගහගන්න මෙකිගෙන් අහගත්තා සුද්ද සිංහලෙන්ම සියලු ජනතාව ඉදිරියේ,

  

   මේකිගේ නම වගේ නෙවෙයි කට! හම්මෝ සැර, ඒකනිසා හොඳටම ගට තිබ්බ එකෙක් ඇරෙන්න මේකිගෙන් අහන්න නම් ගියේ නෑ, අනික තමයි මේකි අපේ ඉස්කෝලේ පිනාගේ අක්කගේ දුව. අපි ඒක දන්නේ ගොඩක් පස්සේ, අපි හොල්මන් වෙලා බලාගෙන් හිටියේ අහන අහන එකාට (සර්ලටත් එක්ක ) පන්තියටම ගිහින් විලිලජ්ජ වෙන විදිහට බනින්න මේකිට ගට කොහොන්ද කියලා, පිනාගේ නෑ කම දැනගත්තට පස්සේ එකී මොනවා කිව්වත් කව්රුවත් හ්ම් කිව්වේ නෑ එයාටනම්,

   

   මේකිගේ හොඳ පුරුද්දක් හැටියට මමනම් දැක්කේ වෙන එකෙක් දාලා අස්සෙව්වත් බනින්නේ අදාළ පුද්ගලයාටමයි, ඒක නිසා කපුවෝ, තොල්කයෝ බය නැතිව සැනසීමෙන් හිටියා,

   

   මේ නිසා තරහා කාරයොන්ට බන්නපු අවස්ථා එකක් දෙකක්කුත් තිබුනා, ඒත් කව්රුවත ඒක පුරුද්දට කලේ නෑ පිනා නිසා,

   

   මේ අතරේ දහවැනි සෝබා අපේ පාසලේ සාහිත්‍ය සමිතියේ සභාපති තනතුර ලැබුණා, ඒ අපේ බොක්කක් පරද්දල වැඩි චන්දෙන්, සෝබා ට කෙල්ලොන්ගේ නොකැළැල් මනාපය හිමිවීම නිසා , දැන් මූ යන්නේ අඩියක් උඩින්, අපිට මලේ මල, දැන් මේකට මොකද කරන්නේ කියලා හිතහිත ඉන්නකොට අවා අදහසක් මෝරා ට ,

" මචං ප්‍රගියා දෙමු සෝබා ට  විලි ලජ්ජා වෙන්න වැඩක්"

" මොකක්ද බං"

" අපි මිහිරාවි ගෙන් අහමු "

" මොකක්ද"

" අපි මිහිරාවිට කියමු සොබා ඔයාට කැමතියි , ඔයා මොකද කියන්නේ කියලා අපිට අහගෙන එන්න කිව්වා කියලා"

" තොට පිස්සුද උලමෝ කන්නවෙයි නැවකට"

" නෑ බං උඹට මීටර් නැද්ද ඉතිහාසේටම එකී කපුවා ට බැනලා නෑනේ බං, සෝබා ට හම්බවෙයි ටොපිය"

" එකනම් ඇත්ත තමයි, අදම ක්‍රියාවට නගමු,"

අපි  දෙන්න පහක් දාල ඉන්ටවල් දෙනකම් ඇඟිලි ගැන ගැන හිටියේ ,

" ට්‍රාන්00000000000000"

බෙල්  ඒක වදින්න පටන් ගන්නකොටම එලියට පැන්න අපි දෙන්නා මිහිරාවිගේ පන්තිය ළඟ සීරුවෙන් හිටගෙන හිටියා. අපිට දැන් මැවිලා පේනවා, අසරණ සෝබා කන පාත් කරගෙන මිහිරාවිගේ නාදය අහගෙන ඉන්න හැටි ,

" අන්න ආවා "

" නංගි නංගි "

මිහිරාවි සුපුරුදු නස්පුක් බැල්මෙන් බලාගෙන ඉන්නවා අද කව්ද මේ ඇගෙන් නාන්න හදන හාදයා කියලා.

" නංගි මේ අපිවඑව්වේ අර වසන්ත අය්යා , අර සමිතියේ සභාපති,"

"ඉතිං"

" ඇත්තටම නංගි ඌ හොඳ කොල්ලා,  මිනිහට ඔයා ගැන අදහසක් තියෙනවා, අපිට කිව්වා ඔයාගෙන් අහලා බලන්න කියලා,"

දැන් අපි බලන ඉන්නවා මේකි ආවේසවෙලා බයෝ පන්ති පැත්තට දුවනකං,

 මේ මොන මගුලක්ද යකෝ, පල ගිහින් බැනපියකෝ අරූ ගේ රෙද්ද ගැලවෙන්න, අපි ඉතසිතින් පතන්නේ ඒක.

" ඔය ඇත්තමද අය්යේ,"

" බොරුවක් කියන්න අපි ඔයා ගාවට එනවද නංගි, මට බෝඩිමේදී ඉන්න දෙන්නේ නෑ ඔයාගෙන් අහනකන්"

" මට තව ටිකක් හිතන්න ඕනේ අය්යේ"

අපිව කරකවලා අතඇරියා වගේ,

" මොන හතිලව්වක්ද යකෝ ඒ උනේ,"

" මේක අත අරින්න නරකයි මූ ට බන්නලමයි මම පස්ස බලන්නේ "

මෝරා  ගේම අත අරින්න කැමතිම නෑ වගේ,

කෙලින්ම බයෝ පන්තියට ගිය මෝරා 

" මචං වසා අන්න උඹට මිහිරාවි හම්බ වෙන්න කිව්වා "

" අර මොකටද"

" අපි කොහොමද බං දන්නේ ගිහින් බලපන් අදම"

ඉස්කෝලේ ඇරිලා මිහිරාවි යන පස්සෙන් දුවන සෝබා දැකලා අපි වෙනදාටත් වඩා හයියෙන් ගෙදර දිව්වා.

අපේ  ගෙට පහලින් මෝරාගේ බෝඩිම ළඟ පාර අයිනේ තියෙන බෝක්කුවඋඩ වාඩිවෙලා පුරුදු විදිහට පච ඇර ඇර ඉන්නකොට අපි දැක්ක ඈතින් සෝබා එනවා, 

" ඒයි අන්න අරූ එනවා"

" දුවමු මෙතනින්"

" ඒ මොන මගුලකටද?"

" යකෝ දැන් අරූ අපිව කයි"

"ඒ මොකටද? උඹ හිටපන්කෝ මමනේ බලාගන්නේ"

මෝරා  පොරවෙලා එකසියගානට, මම හිතුවේ නෑ මුට සෝබා එක්ක මෙච්චර මලක් තියෙනවා කියලා,

වෙනදා අපි මෙතන ඉන්නවා දැක්කම ගනන්වත් නොගෙන අහක බලාගෙන යන සෝබා අපි ලඟට හෙමීට ආවා,

දෙයියන්ට ඔප්පුවෙච්චාවේ මේකාගේ ඇස් පුරෝලා කඳුළු, 

" මචංලා, මට සමාවෙයන්ලා බං "

" ඇයි බං , මොකද අවුල ,"

" මම මෙච්චර දවසක් උඹලා දෙන්නට සැලකුවේ හතුරන්ට වගේ, උඹලා ගැන මම හිතන් හිටපු හැටි වැරදයි , උඹලා මේ කරපු උදව්ව මම මගේ ජීවිතේ තියෙනකන් අමතක කරන්නේ නෑ, වරෙන් යන්න කොත්තු පාරක් දාන්න, අදින් පස්සේ උඹලා දෙන්න තමයි මගේ අතිජාත මිත්‍රයෝ,"

මගෙයි  මොරාගෙයි  බෙල්ලේ පොට ගියේ නැති ටික විතරයි කරකවලා, මේ මොන අන්දරදෙමලයක් ද මේ?

" මචං මම මිහිරාවි ගැන ලියපු කවිය නැති උනාම මම හිතුවේ උඹලා දෙන්නා ඒක උස්සලා මට ගේමක් දෙන්න හැදුවා කියලා, ඇත්ත කියපන් උඹලා ඒකෙන නේද දැනගත්තේ මම මිහිරාවිට ට්‍රය් කියලා,"

මල්ටිබෝන්ඩ්  ගාපු පාන් කෑවා වගේ අපේ දත කට පූට්ටු වෙලා, 

" එතකොට මිහිරාවි උඹට බැන්නේ නැද්ද?" අන්තයටම බලාපොරොත්තු කඩවෙච්ච මෝරා මටත් තිබුණු ප්‍රශ්නෙම එලියට දැම්මේ තවත් හිරකරන් ඉන්න බැරි නිසා.

" නෑ බං එකී මට කැමතියි ලු , මම අහනකං ඉඳලා තියෙන්නේ, මමත් ඇත්තටම අහන්න බයේනේ බං හිටියේ, උඹලා දෙවිවරු,"

"වරෙන් යන්න කොත්තු පාරක්‌ දාන්න,"

අපි දෙන්න කොත්තු කෑවෙත් කටයි ....කයි  වහගෙන, කොත්තු කනකම් සෝබා කන් පිරෙන්න කියෙව්වත් අපි නේවෙයි කටක් හෙල්ලුවේ,

"ගුඩ් මෝනිං අය්යේ" මෙන්න බොලේ උදේ පාන්දරම මිහිරාවි හිනා කටක් පුරෝගෙන අපේ පන්තිය ළඟ, දැන් ඉතිං කාපන්කෝ ටකරං, කිඹුලා කනවා ඉවසන්න පුළුවන් කොහිල කටු ඇනෙනවා තමයි ඉවසන්න බැරි කියන කතාව ඇත්ත බව තේරුනේ අදයි,

එදායින්  පස්සේ හැමදාම උන් දෙන්නගේ  ප්‍රේමය දැකලා අපේ ප්‍රෙෂර් වැඩි උනා ( හොඳ වෙලාවට එහෙම ලෙඩ නොතිබුනේ)

මින්  පසු කිසිවෙකුට වල නොකපමු කියා අපි ඒකමතිකවම තීරණය කළා,

අද මිහිරාවි එයාගෙම දිවාසුරකුම් මද්යස්ථානයක් කරනවා ,පෙරපාසලක් එක්කම, සෝබා සම්පත් බැංකුවේ විධායක නිලධාරියෙක් , අදටත් අපි වැරදිලාවත් උන්ගේ ගෙදර ළඟ පාරෙන් හදිස්සියකට වත යනවා දැක්කොත් මුන් දෙන්නා ගෙට බලෙන් ඇදලා අරගෙන සලකනවා උතුරන්න, ඒත් හිතේ කහටක් නැතුව කොහොම සැලකිලි විඳින්නද කියලා ,අපිනම් වැරදිලාවත් උන් දෙන්නට මුලිච්චි වෙන්නනම් ගියේ නෑ, කවදාවත්

කොහොමද අපි කරපු පින,............!

කෙසෙල් යතුර ...

                 මංතුමා ඉස්සෙල්ලාම රස්සාවකට ගියේ ලංකාවේ නම ගිය ඉදිකිරීම් සමාගමකට , අපරාදේ කියන්න බෑ සයිට් එක බාර කළමනාකාරතුමා ඉතාම හොඳ මනුස්සයෙක්, අපිට නවතින්න තිබුණේ දියවන්නා ඔය අසබඩ තිබුණු ගෙදරක ඉහල තට්ටු දෙක. කට්ටිය 15 ක් විතර මෙතන හිටියා. ( දියවන්නා ඔයේ සුන්දර දසුන්හිතේ මවාගන්න එපා, මේක දියවන්නා ඔයේ අතු ගඟක්, රාජගිරියේ පැත්තක දියවන්නා ඔය  කෙලවරට වෙන්න තිබුණේ,) අපි හිටපු තැනට එහායින් දිගටම පැල්පත් වාසීන් , අපරාදේ කියන්න බෑ උදේට ඇහැරෙන්නේ අහල පහල ගෑනු මිනිස්සු සුන්දර සිංහල වචන කතාකරනවා ඇහිලා. 

                        ආතල්ම සීන් එක තමයි, පල්ලෙහා ගෙදර ඉන්න කුකුලා මගේ කාමරේ ජනේලේ ළඟ තාප්පේ වහලා උදේ පාන්දර දෙකේ ඉඳං සින්දුව ගහන එක. එත අපි නෙවෙයි හ්ම් කිව්වේ , මොකද ඌට පාට්  දාල පහලට බහිනකොටම සබ්බුව හම්බවෙන බව අත්දැකීමෙන් (මගේ නොවේ) දන්නා නිසා.

                         එතන අපේ බෝඩිමේ හිටපු අනිත් සෙට් එක තමයි, අපේ ගබඩා පාලක, වෙලා සටහන් කරු, ගිණුම ලිපිකරු......... සිංහලෙන් කියනවනම්. ස්ටෝකීපර් , එකවුන්ටන්, ටයිම් කීපර්, ටෙක්නිකල් ඔෆ්ෆිසර්ලා, අස්සිස්ටන් ඉන්ජිනියර් වගේ කස්ටිය, මෙතන හිටියා ටෙක්නිකල් ඔෆිසර් කෙනෙක් මිනිහා මලින්ද, එක මිනිහගේ නම නෙවෙයි, කොයි වෙලෙත් මලපැනපු ගමන් ඉන්න ඩයල් එකක්, එක නිසා මිනිහට අපි කිව්වේ මලින්ද , 

                             හිටපු කස්ටියගෙන්ම බයිසිකලයක් (මෝටර්) තිබුණේ මිනිහට විතරයි, අපිතුමාලා ඉතින්වැඩට ගියේ ආවේ, කොම්පැනියෙන් දීපු වෑන් කට්ටේ, මලින්ද්යා ගියේම උගේ බයිසිකලේ, මොකද පාර දිගට ඉන්න ලලනාවන්ට පේන්න. 

                               තව එක කේස් එකක් මලින්දයා කෙසෙල් පෙරේතයා, රෑ කෑම  කාලා අතුරුපසට කොම්පැනිය ගානෙම දෙනවා කෙසෙල් ගෙඩියක්, මේකා අනිට් එවුන්ගේ ඒවත් හොරෙන් කනවා, මිනිහා උදේ නැගිට්ට ගමන් බලන්නේ කාටහරි කෙසෙල් කන්න අමතක් වෙලාද  කියලා, එහෙමනම් කුණුකෙල පිටින්ම එකට වග කියලා තමයි වැඩේ පටන්ගන්නේ, මේක නිසා හැමෝම තමුන්ගේ කෙසෙල් ගෙඩිය නිදන කාමරෙටම ගෙනියනවා, ඉතින් ඕක කොට්ටෙ යට තියලා අමතක වෙලා කෙසෙල් වලින් බොඩි වොෂ් කරගත්තු අයත් ඕන තරම්, 

                           අපේ ටයිම් කීපර් විකී මහත්තය මලින්දයට කරුණාවන්තයි, ගොඩක් වෙලාවට මිනිහගේ කෙසෙල් ගෙඩිය මලින්දයට දෙනවා. (ඔන්‍න‍ ඉතින් තොපිලගේ වල් හිත)හැබැයි මිනිහා මේක දෙන්නේ කට්ටිය එලියට ඇවිත් දොර වහලා වෑන් එක එනකම් බැල්කනියට වෙලා ඉන්න වෙලාවේ, ඒ මොකද කියලානම් තාමත් හිතා ගන්න බැරි උනා. මලින්දයත් හැමදාම බැල්කනියට ඇවිත් විකී මහත්තයගෙන් අහනවා 

" විකී මහත්තයෝ අද කෙසෙල් නැද්ද? "

" අනේ නෑ කොල්ලෝ ඒක ඊයේ රෑ බංදුවා කෑවනේ "

" බන්දුගේ අම්මට ......................ඩ, ...රි .....ගේ පුතා" " මම යනවා ....රි ......ත්තලා."

ඔන්‍න‍  ඔහොම තමයි, ගොඩක් දවස් වල උනේ, එත ඔහොම උණු හැම දවසකටම පහුවදා විකී මහත්තයා මිනිහගේ අතේ වියදමින් හරි මලින්දයටකෙසෙල් ගෙනත් දුන්නා,

 මුගේ තව කැත පුරුද්දක් තමයි, අපිට වෑන් එක පරක්කු වෙනකොට අපිට දිව දික් කරලා කිනම ගිහින් ලොක්කාගෙන් ලකුණු දාගන්න එක,

දවසක්උදේ,

" මෙන්න උඹට කෙසෙල්" 

" අම්මට සිරි තැන්කු විකී මහත්තයා"

"නොදකින් අදත් වෑන් කබල පරක්කුයිනේ"

" එහෙනම් උඹලා අදත් උසාවි නැගපල්ලා " කියපු මලින්දයා කාපු කහෙල් ගෙඩියේ ලෙල්ල බැල්කනියේ ඉඳන්ම දියවන්නා ඔයට විසිකරලා බයිසිකලේ යතුර සාක්කුවට දාගෙන පහලට බැස්සා,

වෑන්  එකට බැන බැන අපිත් ඉන්නකොට හෝන් ගහනවා ඇහුනා, අපි ඔක්කොම පහලට බැස්සා,

පහලට බහිනකොට මෙන්න බොලේ මලින්දයා තාම ගිහින්නෑ, මලින්දයා ගඟ ලඟට යනවා, අපහු බයිසිකලේ ගාවට යනවා, " විකියාගේ අම්මට ...........න්ඩ , ඕකා තමා කෙසෙල් ගෙඩියක් දීලා මට පු....... ඇරියේ, හෙන ගහපිය වේ.....ගේ පුතා."

" මලින්ද මොකද බං"

" මොකද උඹ ගියේ නැත්තේ'

" ගියේ නැත්තේ හු..........න්නො , බයිසිකලේ ස්ටාට් කරන්නේ ප...න්ද? "

"ඇයි  මොකද"

" මොකද? මොකද තමයි, අර කැ.....යා. කෙසෙල් දීලා තමයි ඔක්කොම කලේ"

" මොකද උනේ කියපන්කො ඉතින්"

" මම කෙසෙල් ගෙඩිය කාලා බයිසිකලේ යතුර ගඟට විසිකරලා කෙසෙල් ලෙල්ල සාක්කුවේ දාගෙන"