වැස්ස

 

අදත් වැස්ස වහින සඳේ මතක සුවඳ දැනේ , සීතල වැහි පොදේ මතකද තෙමුණා දෙන්නා. 

මීට අවුරුදු හැටපහකට විතර කලිං මට අවුරුදු 5දි විතර වැස්සට යන්න වැස්සෙ තෙමෙන්න එක එක කන්ඩිෂන් තිබ්බා. ඉඳලා ඉඳලා වහිනකොට එලියට යන්න විදිහක් තිබ්බෙ නෑ අත්තම්මා කිව්වෙ " අලුත් වැස්සට තෙමෙන්ඩ එපා පුතේ " කියලා, මඳ වැස්සට තෙමෙන්ද එපා , හිරිපොදේට තෙමෙන්ඩ එපා , පාන්දර වැස්සට තෙමෙන්ඩ එපා. හැන්දෑකරේ වැස්සට තෙමෙන්ඩ එපා වගේ එක එක ඒවා. "එතකොට අත්තම්මේ මොන වැස්සටද තෙමෙන්ඩ පුළුවන් ?".

"%@& ඒක අහගං තොගෙ මහ එකාගෙං. තොට ඕන මංගල්ලයක් කරගනිං... මං නෑ ඇහැක් ඇරලා බලන්නෙ .#&#&#" ඔන්න ඉතිං උත්තර.

කාලෙ ගෙවුනා. අවුරුදු දහය විතර කිට්ටු වෙනකොටනං වැස්සට තෙමිලා හොරෙංම ගෙට රිංගලා දන්නෙ නෑ වගේ ඉන්න තමා ට්‍රයි කලේ. ඒ කාලෙ වුනේ " අදත් තෙමුණා නේද තෝ, ඉඳපං උඹෙ මහ එකා එනකං. " කියලා තාත්තා එනකං ඉඳලා ගෙට ගොඩවෙනකොටම අත්තම්මා කේලම තාත්තට කියපු එක. 

අනේ අම්මෙ ගෙට ගොඩ වෙන්කොටම එක එක එව්වා එයාට කියන්න එපා කියලා අම්මා කිව්වට අත්තම්මා නෙවෙ ඒවා ක්නකට ගත්තෙ.

අවුරුදු 15 විතර වෙද්දි වැස්ස ගැන කවිසිතුවිලි පහල වෙන්න ගත්තා. ඒ වෙනකොට අත්තම්මට මං ගැන හොයන්න තරං උනන්දුවක් තිබ්බෙ නෑ. මං තෙමිලා ආවට එයාට ඒක එච්චර ගාණක් නෑ. අම්මනං ටිකක් බැනලා තුවාය ඔලුවට දාලා යනවා. ඒ කාලෙ සෙල්ලං කර්ද්දි වහිනවට කැමති කාලෙ. ඇඟපුරා මඩ උලාගෙන සෙල්ලං කරනවා. වැස්ස නෑ වගේ හිතාගෙන පාර දිගේ තෙමි තෙමි ඇවිදගෙන එනවා.

අවුරුදු 17, 18 වගේ වෙද්දි එයාව බලන්න වැස්සෙම බයිසිකලේ පැදගෙන යනවා. බස්ටෑන්ඩඩෙකේ, ඉස්කෝලෙ ගේට්‍යුව ලඟ බයිසිකලේ හරස් පොල්ල උඩට වෙලා වාඩිවෙලා ඉන්නව. අහම්බෙන් දැක්කා වගේ එයා පස්සෙන් යනවා. එදාට වැස්සොත් වාසියි. එයා කුඩේ ඉහලගෙන යනවා. පොත් ටික තෙමෙනවා නේද දෙන්න් කියලා එයා පොත් ටික ඉල්ල ගන්නවා. එයාගෙ ගේ ළඟින් හැරෙනකොට ආපහු පොත් ටික දෙනවා. එතකොට එයාගෙ චූටි ඇඟිල්ල මගෙ අතට අහුවෙනවා. ඒ ඇඟිල්ල වැස්සට වඩා සීතලයි. ඒත් මගේ ඇඟම රත්වෙලා කන්දෙකෙන් දුම් පිට වෙනවා. 

අවුරුදු 20, 22 කාලෙ වැස්සෙ තෙමෙන්න කම්මැලියි. කොණ්ඩෙ කැත වෙනවා. කලිසමේ ලොකු ෆෝල්ට්ටෙක ඇකිලෙනවා. එතකොට දියබරියා වගේ.

අවුරුදු 25දි වැහැපු වැස්සට මම කැමතිම නෑ. එයා මහ වැස්සෙම වෙන කෙනෙක් එක්ක වෙඩින් කාර් එකේ හිටියා. අපේ ගේ ලඟ හන්දියෙන් ඒ කාර් එක යනකොටම මහ හයියෙන් අකුණක් ගැහුවා. මං කන්දෙක වහගත්තා.

ඒ වැස්ස ඉවර වෙනකොට සෑහෙන කාලයක් නිස්සබ්දව හිටපු අත්තම්මා යන්නම ගිහිං. එපා කියන්න අත්තම්මත් නෑ. මට වැස්සට තෙමෙන්න හිතුනෙත් නෑ.. 

එතනින් පස්සෙ මට වැස්ස අමතක වුනා. රස්සාවට ගියා වැස්සා කියලා රස්සාව නවත්තන්න බෑ. තෙමි තෙමී වැඩ කරන්න වුනා. 

එයාව ටික ටික මතක් වුනාට අරයා ජීව්තේට ආවා. එයා වගේ නෙවේ අරයා වැඩි කතා නෑ. යෝජනාවට බෑ කියන්න හිතුනෙත් නෑ. අම්මගෙ කැමැත්තක් කියලා තමා කිව්වෙ.. මහ වැස්සෙ එයා ගියාවගේම කාර් එකකින් අරයා එක්ක මම අපේ ගෙදර ආවා. කාලෙකට පස්සෙ වැස්ස හීතල අරගෙන ආවා. අරයා ලඟට ගුලිවුනා උණුහුමට. වැස්ස ඉවර වෙනකොට අරයගෙ ඇස්වල කඳුළු තිබ්බා

මං ඇයි කියලා ඇහුවේ නෑ. එයාටත් මට වගේ පරණ වැස්ස මතක් වෙන්න ඇති. 

වැඩට ගියාම වැස්සෙ තෙමිලා ගෙදර එනකොට එලියෙ දොරලඟ පුටුවක අරයා තුවාය තියලා තිබ්බා. අරයා කතා බහක් නැතුව හැමදේම කලා. මහ වැස්සෙ දරුවෙක් එක්ක අරයයි මායි ඉස්පිරිතාලෙ ඉඳලා ගෙදර ආවා එදා තමා මට තිස් පහ ලැබුවෙ..

රස්සාවට ගිහිං එනකොට අරයා වැස්සට තෙමුණ පුතාව තුවායෙන් පිහිදනවා. අරයා පුතාට බැන්නෙ නෑ. ඇත්තටම ඊට පස්සෙ මට වැස්ස සාමාන්‍ය දෙයක් වුනා. දවසක් මහ වැස්සෙ අරයා ඇස්පියාගෙ හිටියා. ආයෙ ඇස් ඇරියේ නෑ. එතකොට මට පනස් පහයි. පුතාට විස්සයි. එයාව කැරකොප්පුවෙ දාලා ආපු දවසේ අකුණු ගගහා වැස්සා. මට තෙමෙන්න බය හිතුනා 

ඊට සතියකට පස්සෙ මහ වැස්සෙ පුතා රස්සාවකට යනවා කියලා ගියා. ආයෙ ආවෙ නෑ. ඌ බැඳලලු. උගෙ ළමයින්ට වැස්සෙ තෙමෙන්න එපා කියන්නවත් මට බැරිවුනා.

දැං මට වැස්සත් එකයි නැතත් එකයි. වැස්සෙ තෙමෙන්න පුළුවන් කාලෙ තෙමෙන්න හැමදාම වහින්නෙ නෑ කියලා අරයා දවසක් කිව්ව නේද කියලත් මට මතක්වුනා.

සිමෙන්ති බංකුව

අපේ බස්සෝල්ට්ටෙකේ තිබ්බෙ සිමෙන්ති බංකුවක් හැබැයි. ඒකෙ කවුරුවත් වාඩිවුනේ නෑ. ඒ සිමෙන්ති බංකුවේ පිට තියෙන ඇන්දෙ වහලා ඉන්න කපුටො බෙටි දාන්නෙ සිමෙන්ති බංකුවේ පුප තියන කෑල්ලට.

සමහර වෙලාවට බීලා වැඩිවෙන දර්මෙ මාමා ඕකෙ නිදාගෙන ඉන්නවා මං දැකලා තියෙනවා. බංකුවේ පාට මොන පාටද කියලා හරියටම කියන්න බෑ. හැබැයි මුලිංම ගාලා තිබ්බ පාටනං සුදුපාට කියලමයි මට හිතෙන්නෙ. අන්තිමට ගාපු පාට නං නිල්පාට ඒක මතකයි. ප්‍රාදේශීය සබාවෙ සබාපතියා නිල්පාටෙං පත්වුන නිසා අහලපහලා බෝක්කු තාප්ප ඔක්කොම නිල්පාට ගෑවා.

"තව ටිකෙං වේ... පුතාලා මගේ ඇඟෙත් නිල් ගානවා ටෞකණ්ඩ" කියලා දර්මෙ මාමා බැන බැන ගියත් මට ලාවට මතකයි. නැන්දා දොර ඇරලා නැතුව එදත් මාමා බංකුවේ නිදාගෙන ඉද්දි තමා සබාපතියාගෙ ඩැයිබර් සාන්ත තීන්ත ගාලා තියෙන්නෙ. ඌ ඒක හිතාමතා කරපු කුප්ප වැඩක් කියලා ඉතිං හැමෝම දන්නවා.

ඔය පිට තියන කෑල්ලයි පුප තියන කෑල්ලයි දෙක බීපු එවුං වෙන් කරලා අඳුනගන්නෙ පිට තියන කෑල්ලෙ අලවලා තියෙන මරණ දැන්වීම් වලිං. පිට තියෙන කෑල්ලෙ පිට පැත්තෙයි පුප තියන කෑල්ලෙ උඩ පැත්තෙයි එක එක නං ලියලා තිබ්බා.

ඕකෙ උදාරි දන අසිත කියලා ලියලා තිබ්බා කියලා මං ගෙදර ගිහිං කිව්වට පස්සෙ අක්කට ආයෙ කවදාවත් බස්සෝල්ට්ටෙකේ ඉන්න හම්බවුනේ නෑ. තාත්තා පංතියට ගිහිං දානවා අම්මා දිසා මාමාගෙ ත්‍රීවීලර් එකේ ගිහිං එක්කං එනවා.

අපේ පංතියේ අචිනිත් ඔය බංකුව ලඟ හිටගෙන ඉන්නවා බස්සෙකට නගිංඩ. එයා හැමදාම ඉන්නෙ බංකුවෙ දකුණු පැත්තෙ. ඒ පැත්තෙ අත තියංඩ කෑල්ලක් තිබ්බා.එයා ඒකෙ බෑග්ගෙක තියං ඉන්නවා බස්සෙක එනකං.

මම ඒ ඇන්ද උඩ දවසක් උදේ පාංදර ගිහිං සංක දන අචිනි කියලා ලිව්වා. ඒත් ලියද්දි ස යන්න ලියනකොට මැද පේන්ට් පතුරක් ගැලවෙලා ගිහිං සයන්නයි බිංදුවයි එක එකට වුනා, ඒක දැං බලපු ගමං පේන්නෙ සංක කියලා නෙවේ. සයන්නයි බිංදුවයි දෙක පයන්න වගේ පේන්නෙ.
හොඳ වෙලාවට ඒක අචිනි දැක්කෙ නෑ. මං පස්සේ ඒක මැකුවා, ඒක මකනවා දැක්ක අජිත් අයියා කවුද මල්ලි මේ කුණුහබ්බ ලියලා තියෙන්නෙ. මකන එක නං හොඳයි කිව්වා..

ඡන්දෙ කාලෙට බංකුවේ මරණ දැන්වීම් නෑ. ඡන්ද පෝස්ටර් විතරයි. ඡන්දෙ ඉවර වෙනකොට පිට තියන කෑල්ල මහ ඇමතිගෙ බඩ වගේ පිම්බිලා තියෙන්නෙ එක එකා එක එකාගෙ ඒවට උඩිං පෝස්ටර්ම අලවලා.

ඔය බංකුව හයි කරනකොට දර්මෙ මාමා හතේ පංතියෙ කියලා තමා උංදැ කියන්නෙ. ඒ කාලේ නියම අම්බුජා සිමෙන්ති වලිං තමාලු බංකුව හැදුවෙ. එතකොට සිමෙන්ති කොට්ටෙ එකසිය ගාණක්ලු.

මටනං හිතුනෙ එකසිය ගාණට ලංකාවෙ සිමෙන්ති දෙනකොට සුද්දා සිමෙන්ති හොයාගෙන තියෙන්ඩත් නැතුව ඇති කියලා.

දවසක් කොල්ලෙක් අචිනි පස්සෙ ඇවිල්ලා , අචිනි බෑග් එක තියං ඉන්න පැත්තෙ වාඩිවෙලා අචිනිට ලියුමක් දික් කලා. එයා ඕවා ගන්නෙ නෑ. ටික වෙලාවක් දික් කර කර හිටපු ඌ බස් එක එනකොටම නැගිට්‍ටා. හොඳ වැඩේ උගේ කලු කලිසමේ පස්ස බතික් වෙලා කාක් බෙටි වලට .

ඔය අතරෙ තමා මග නැගුමෙන් ඇවිල්ලා ගමේ පාර ලොකු කලේ. බස්සෝල්ට්ටෙකේ තිබ්බ බංකුව ගැලෙව්වා. ඒක ලොරියක පටවලා අරං ගියා. ඊට පස්සෙ මට බස්සෝල්ට්ටෙකට යංඩ හිතුනෙ නෑ. ඇයිද මංදා. යාලුවෙක් හදිසියේ මලා වගේ දැනෙනවා එතනට යනකොට ඒ නිසා මම බස්සෙකට නගින්නෙ ඒක පහු කරගෙන ගිහිං ඊලඟ හෝල්ටෙකෙං. එහෙම යන එකත් හොඳයි එතකොට අචිනිගෙ මූණ හොඳට බලාගෙන යන්න පුළුවන්.

පාර හදලා ඉවරවෙනකොටම අලුත්ම බස්සෝල්ටෙකක් හැදුනා යකඩ බට වල කලුපාට ගාලා ටකරං වහලයක් ගහලා. යකඩ බඩ ඈතින් ගහපූ බංකුවක් ඒකෙත් ගැහුව. ඒකෙනං කට්ටිය වාඩිවුනා. දහම්පාසල් ගිහිං එද්දි කොල්ලො නං සරම ඇඳං ඒකෙ වාඩිවුනේ නෑ. අර බට දෙක අතරිං පරම්පරා කුට්ටම පහලට වැටෙන නිසා. හදිසියේ නැගිටින්න ගිහිං කීප දෙනෙක් මූණ දෙක කරගෙන එන්නෙ මොකද කියලා මම ඒ දවස්වල කල්පනා කලා.

කෝමත් පරණ සිමෙන්ති බංකුව නැති පාළුව මට දැනුනා. අචිනිත් වැඩිය පේන්න නෑ. දවසක් අන්තිම බස්සෙක එන්න කලිං මම හෝල්ටෙක පැත්තට ගියේ වැස්ස නිසා කුඩයක් අරගෙන තාත්තා එක්කං එන්න.

මෙන්න එතකොට කවුද දෙන්නෙක් එතන මුකුලුව බලද්දි අචිනියි අර ලියුම දෙන්න ගිහිං පුපු බතික් කරගත්ත හෝ හපුටුවයි. කුඩේ දර්මෙ මාමලෑ ගෙදරිං තියලා මම ආපහු ආවා. මම ආයෙ යන්නෑ ඔය බස්සෝල්ට්ටෙකට. සිමෙන්ති බංකුව නැතුව ඒක වැඩක් නෑ.

හම්බන්තොටට ෆෝමියුලා වන ධාවන පථයක්

 හම්බන්තොටට ෆෝමියුලා වන ධාවන පථයක් 

කෘෂිකාර්මික මිත්‍යාව 

ලංකාව ගැන ඉස්සර ඉඳන්ම කියන්නේ කෘෂිකාර්මික රටක් කියලනේ, ඒත් ඔරකල් කාබනික ගොවිතැන කන්සෙප්ට් එකත් එක්ක තිබ්බ ගොවිතන්ටත් කෙලවෙලා ඇමිණිලා ඉන්න වෙලාවක් මේ. අපේ රටේ ගොවීන්ට අඩුවෙන්ම ලැබෙන්නේ කෘෂිකාර්මික තාක්ෂනය ඒ  වගේම තාක්ෂණික කෘෂිකර්මයකට යන්න ගොවියත්, රජයත් දෙකම අසමත්, අකැමතියි.  ඊශ්‍රායලය වගේ රටවල් වලින් ඒ තාක්ෂණය ගෙන්වන්න තරම් උවමනාවක් තියෙන බවක් පේන්නත් නෑ. විද්වතුන් කියන දේ  පිළිගන්න,නව පර්යේෂකයන්ට ඉඩ දෙන්න රජය විතරක්ම නෙවී ඔය කෘෂිකාර්මික පර්යේෂණ වගේම රටේ වගකිවයුතු තැන්වල ඉන්න නිලධාරින් පවා ඉඩක් දෙන්නේ නෑ.

සංචාරක ව්‍යාපාරය.

ලංකාවට ගොඩයන්න තියෙන පුළුල්තම මාර්ගය හැටියට හඳුන්වගන්නපුළුවන් වෙන්නේ සංචාරක කර්මාන්තය හා ඒ ආශ්‍රිත රැකියාවන් බිහිකිරීම තමා. දැන් කියන්න එපා කොරෝනා වගේ ලෙඩක් හැදුනම සංචාරයෙන් විතරක් ඉන්න හිටියනං අපිට කෙලවෙලා නේද , හෝටල් ක්ෂේත්‍රයේ  රැකියා අහිමි වුන පිරිස වගේ තව පිරිසක් බිහිකරන්නද හදන්නේ වගේ ටෝක්. සංචාරක කර්මාන්තය හරියට කරපු සිංගප්පුරුව, ඩුබායි, මැලේසියාව, ඉන්දුනීසියාව වගේ රටවල් වලට මොනවත් නොකර තව අවුරුදු 2ක් වුනත් වහගෙන ඉන්න අතේ සල්ලි තිබ්බා. අවශ්‍ය දේවල් පිටින් ගෙන්නලා හරි කන්න දෙන්න අතේ ඩොලර් තිබ්බා. 

ෆෝමියුලා වන ධාවන පථය හම්බන්තොටට 

ඒක කරන්න පුළුවන් නම් හොඳයයි. දැන් මෙතන ප්‍රශ්නේ තියෙන්නේ මේක හම්බන්තොටට යන එක. හම්බන්තොටට විතරක් නෙවේ අපි කියන්නේ රටේ කලාප තුනටම ඊ කියන්නේ උතුරු, නැගෙනහිර සහ දකුණ කියන ප්‍රදේශ ඉලක්ක කරලා මහා පරිමාන සංචාරක මධ්‍යස්ථාන පිහිටුවන්න  පුලුවන් නම් ඒක ලොකු දෙයක්. කොහොමත් එන්ටර්ටෙන්ට්මන්ට් කොටස බස්නාහිරින් ඉවතට ගෙනියලා ඈතට යවන තරමට හොඳයි. බස්නාහිර දියුණු වෙන්න ඕන වාණිජ නගරයක් හැටියට. 

හම්බන්තොට කියන්නේ ජනාධිපතිවරු අගමැතිවරු ඇමතිවරු එලෝ කෝටියක් බිහි කරපු තැනක් වුනාට හැමෝම දන්නවා ඒ පළාතේ ජන ජීවිතය තියෙන්නේ අන්තිම පහල අඩියක කියලා. ඉතින් ඒ මිනිස්සුන්ට ෆෝමියුලා ධහවන් අපත කන්නද ? ඊළඟ කාලලත් කියවන්න 

සංචාරක කලාප.

අපේ රටේ කන්න නැතිවුනාම සමෘදිය දුන්නට , රටට කන්න නැතිවුනාම සමෘදිය දෙන්නේ නෑ. ලෝක බැංකුවෙන් වත්, ජාත්‍යන්තර මුල්‍ය අරමුදලේන්වත්, එලෝන් මස්ක්වත්, මුකේෂ් අම්බානිවත් , එයාලට ඒ තරම් පශ්චාත් භාග අමාරුවක් නෑ. අපි අයෝජකයෝ හොයන්න ඕන ඒ වගේ සංචාරක කලාප 3ක්වත් රටේ ඇතිකරන්න පුළුවන් මට්ටමේ. අනේ එයාලා මෙහෙ ඇවිල්ල ඒවා කරන්න එයාලට පිස්සු නෑ වගේ අමන කතා නොකියා ඒ සඳහා උනන්දුවක් ඇති යෝජනා ප්‍රවර්ධන ඇමතිකෙනෙක්, විදේශ ඇමතිකෙනෙක් සහ නිලධාරින් ඉන්න ඕන. ඒවා තෝරාගන්න තරම් මොළයක්වත් ජනාධිපති පුටුවේ වාඩිවෙන ඕන පඹයෙකුට තියෙන්න ඕන,

ප්‍රවාහනය . 

සංචාරක කලාප කොළඹින් බැහැරව ඉදි කලාම කොහොමද ට්‍රාන්ස්පෝර්ට් එක කරන්නේ , මෙහෙ ට්‍රැෆික් එකේ ඉන්න ගියොත් එන එවුන් ආපහු යයි. ඔන්න වැඩක් නොකරන එවුන්ගේ අනික් ප්‍රශ්නේ.  මේකට යෝදාගන්න් පුළුවන් අපේ ඩොමේස්ටික් එයාර් ලයින්ස්, ප්‍රවාහන වාර ගැන වැඩිවෙනකොට එක දරාගන්න පුළුවන් මිලකට කරන්න හැකියාවක් එනවා, නැත්තම් , උතුරු නැගෙනහිර සහ දකුණ කියල පළාත් තුනටම වැඩි ආපහසුවක් නැතිව මුහුදෙන් ප්‍රවාහනය කරන්න පුළුවන්. මේ සඳහා යටිතල පහසුකම් ඉදිකරන්න ණයදෙන්න ආයතන ඉන්නවා අපේ මාස්ටර් ප්ලෑන් එක හරියට ක්රියෙට් කරගන්න පුළුවන් නම්.

ලංකාව  සහ ලෝකය 

ලංකාවේ මේ වගේ කලාප ඉදික්රන්න පුළුවන් නම් , හරියට සිංගප්පුරුවේ සෙන්තෝසා අයිලන්ඩ්, මැලේසියාවේ සන්වේ ලැගූන්,  හොංකොං ඩිස්නි ලෑන්ඩ් වගේ. ලංකාව ඒ රටවල් එක්ක තරඟකාරී රටක් කරන්න පුළුවන්. සංචාරකයෝ බලන්නේ තමන්ට උපරිම වින්දනයක් අඩුම මුදලකට ලබන්න පුළුවන් ගමනාන්ත. හැමදාම නටබුන් බලන්නයි, 2500 ශ්‍රී විභූතිය බලන්නයි විතරක් සංචාරකයෝ එන්නේ නෑ.  මේවා එක්ක ගණිකා ව්‍යාපාරය මත්පැන් පටලවාගන්න එපා, සංකෘතිය ගැන බෙරිහන් දෙන්නත් එපා. ඒවා වෙනම කතා කරමු.  

ලෝකේ එක්ක බැලුවම ලංකාව කියන්නේ ඉතාම හොඳින් අඩුමිලට වැඩි සංචාරක ආකර්ෂණයක් දෙන්න පුළුවන් ගමනාන්තයක්.

ඉතිං ෆෝමියුලා වන්  ට්‍රැක් මේ වෙලාවේ ඕනෙද?

මේ වෙලාවේ තමා ඕනේ. මේකෙදි බලන්න ඕන, විමසන්න ඕන  ප්‍රශ්නය වෙන්නේ මේ ඉදිකිරීම කරන්නේ රටේ සල්ලි වලින්ද ආයෝජයක් හැටියටද කියලා, ආයෝජනයක් හැටියටනම් මේක තමා හොඳම අවස්තාව මේක කරන්න. තව මේවගේ ලොකු ඍජු ආයෝජන කීපයක් ගේන්න ගන්න පුළුවන් නම් මේ වෙලාවේ රට ඇතුලට ඩොලර් ගෙන්නගන්න හොඳම විදිහක්. අපි රටවැසියන්ට බඩගින්නේ ඉන්න්නකොට මාළු දුන්නට වෙනරටවල් වල දෙන්නේ බිලීපිත්තක්. අපිත් යැපුම් මානසිකත්වයෙන් මිදෙන්න ඕන දැන්වත්. නිකං ඉඳලා කන්න නෙවී, මහන්සිවෙලා වඩා හොඳ ජීවන තත්වයක් උදා කරගැනීම තමා රටවැසියන්ට පුරුදු කරනන ඕන. 

කවුද කොහොමද කරන්නේ.

මේක කරන්න නම් මේ සඳහා උණක් තියෙන විදේශ ඇමතියෙක්, සංචාරක ප්‍රවර්ධන සහ ආයෝජන ප්‍රවර්ධන ඇමතිකෙනෙක්, හරිහමන් නිලධාරින් පිරිසක් ඕන. ඒ සඳහා පිරිස තෝරාගන්න ජනාධිපතිවරයාට ඉව තියෙන්න ඕන.  ඇමතිලාට ඉව තියෙන්න ඕන. කියන  තරම් කිසිදෙයක් සුන්දර නෑ.  අපි වරෙන් කිව්වට ආයෝජකයෝ එන්නේ නෑ. හතරවරන් පච කෙලලා වැඩක් නෑ. ආයෝජකයන් එන විදිහට පරණ නීති සංශෝදනය වෙන්න ඕන. කොටින්ම රටක් හැටියට මාස්ටර් ප්ලෑන් එකට අනුගත වෙන විදිහට සෙකන්ඩරි ප්ලෑන්ස් ක්‍රියාත්මක වෙන්න ඕන.  එහෙම නැත්තං නිකම්ම කටට වැටෙනකන් බලන් ඉන්නවනම් ජොනි සීන්ස් ව ගෙන්නලා ඉස්සරහ දණගහගන්න 

පියවරුන්ගේ දිනය

.....පියවරුන්ගේ දිනය....

කතාව ප්‍රැක්ටිස් වෙන්න කියලා කටුවට ගහගත්ත සටහන කපලා බිම දාපු හතරවෙනි වතාව.  

"සුවහසක් පියවරුන්ට........."

"පියවරුමයි ලොව මහ සයුරක්........"

" ජීවය මෙලොවට කැන්දූ...."

" පියාණනී මා........"

ඊලඟ මොහොතේ මම හිටියෙ ස්ටාෆ් රූම් එකේ දොර ළඟ ,

පළවෙනි තට්ටුව දානකොටම පීරියඩ් එක ඉවරවෙන බෙල් එක වැදුනා , තට්ටු කරපු එක ඇහුනද දන්නෙත් නෑ.  

කජුවත්ත ෆාම් එකේ ටකේටත් වඩා හයියෙන් ගහන ඉස්කෝලෙ බෙල්එඑක කිලෝමීටර් බාගයක් දුරින් තියෙන ස්ටේෂන් එක ඇතුලෙ ඉද්දි කෝච්චිය එනකොටත් ඊටවඩා සද්දෙන් ඇහෙනවා. ඉතිං මගේ තට්ටුව කොහෙ ඇහෙන්නද. 

ආපහු තට්ටුවක් දාන්න අත උස්සනකොටම දොර ඇරුණා.. බොහොම අමාරුවෙන් නවත්තගත්තෙ නැත්තං ඒ අත පහත් වෙන්නෙ පී.ටී ටීචර්ගෙ මූණ මැදට. 

මගෙ දිහා පුදුම වෙලා තප්පර දෙකයි දශම පහක් බලං හිටපු පී.ටී. ටීචර් අවුල් වුන කොණ්ඩෙ අතින් හද හදාම වේගෙන් පිට්ටනිය පැත්තට ගියා. 

D & G බෙල්ට් එකේ D එකයි G එකයි  & එකෙන් එකට අමුණන ගමන් දොර ලඟට ආවා වයිස් ප්‍රින්සිපල් මාව දැකලා ගැස්සුනේ ඇයිද කියලා එවෙලෙ හිතුනෙ නෑ. මගෙ ඔලුවෙ තිබ්බෙ කතාව 

" මට මේක කරන්න බෑ සර්" 

" මො....ඔ..  මොකක්ද " 

" මට කතාව කරන්න බෑ සර් හෙට රැස්වීමෙ"

"ආ...හ්..... ,.. නෑ .. නෑ ඒම කියලා බෑ තමුසෙ හෙට කතාව නොකලොත් මං නරක මිනිහ කියන්ඩෙපා... සර් බොහොම වේගෙන් ඔෆිස් එක පැත්තට ගියා."

අයියා

 

"ගැහුව නේද පොඩි එකාට, උඹට මම...." 

"ඌයි.........."

අම්මා අයියාගේ කන මිරිකන විදිහ දැක්කම මට හිනත් යනවා.

ඒත් රිදුනා වගේ ඉන්න එකෙන් අයියට තව ටිකක් බන්නවන්න පුලුවන් නිසාමයි එහෙම හිටියෙ.

"දන්නැති දෙයක් ඇහුවම කියල දෙන්න පුතේ" ඒ පාරනං අම්මටත් දුක හිතිලා වගේ ඒ හෝතඹුවා ගැන. 

"අහන්න නෙවේනෙ, එයා මගෙ මේසෙ උඩ තියෙන ඒවා අදිනවනෙ".

ඉතිං පුතේ ඔය කොරල් කෑලි ඕන තරං හොයාගන්න බැරියැ"

ඉතිං එයාටත් හොයාගන්න පුලුවන් නෙ එහෙනං." 

""එයා තාම පොඩියිනෙ ඉතිං "

හැමදාම එතනින් කතාව ඉවර කරන්නෙ අයියා

"එයා කොහෙද පොඩි, මට වඩා අවුරුද්දයි බාල."

කියලා කියපු එකම දවසේ

"උඹෙත් දැං කට ඕනවට වැඩියි," කියලා අම්මගෙන් තව පාරක් කාපු එක මතක නිසා වෙන්න ඕන.