චරිත තුනක්

ග්‍රෙගරි වැව දෙසින් හමා ආ සීතල සුළඟ ගත දැවටෙද්දී, ඒ ගැන වගේ වගක් නැතිව කන්ද පාමුල දිග ගැරඬියෙක් වගේ පේන පාර දිගේ කුරුමිනියන් මෙන් පෙනෙන මිනිස්සුන් සහ ගිනිපෙට්ටි මෙන් පෙනෙන වාහන ගමන් කරන දෙස යශෝධා බලා සිටියේ හැඟීම් විරහිතව බව ඒ මුහුණ දකින ඕනෑම කෙනෙකුට සිතේ  .

නුවරඑළිය පරණ තැපැල්කන්තෝරුව ඉදිරිපිට දිනක් තමන් කුඩාකල  දෙමව්පියන් සමගින් නැරඹූ නයි නටවන්නා කල කතාව වරින් වර ඇගේ මතකයට  නැගුනේ දෑස් අගට කඳුලක්ද නගමින් ...

“ මේ නයා දැන් වයසයි , මූ මැරෙන්න කිට්ටු වුනාම මූට අත්තටු එනවා .. ඊට පස්සේ මුගේ ඇඟේ තියෙන විස  ඔක්කොම එකතුකරලා මූ හදනවා මැණිකක් , ඒක තමා නාග මාණික්‍යය කියන්නේ . ඒ මැණික වමාරලා මූ පියාඹලා යනවා ........ හැබැයි ඒ මැණික අපි හොඳින් පරිස්සම් කරගන්න ඕන . ඒක ළඟ තියෙනකන් අපිට සිතු පැතු සම්පත් ලැබෙනවා , හැබැයි අපෙන් සුළු වැරද්දක් වුනත් ඒ මැණික අතුරුදහන් වෙනවා .......

ඔහු එදා කීවේ තම ජීවිත කතාව දැයි දැන් යශෝධා සිතන්නට විය . තමාගේ තිබු අසාමන්‍ය රූසපුව නිසාම ඩේවිඩ් තමන්ට ලංවූ අයුරු මතක් වනවිට වෙනදාට නම් ,එදා දැනුනු හදගැස්ම අඩුවක් නැතිවම දැනෙනවා යයි යශෝධාට සිතිනි . නමුත් අද......

බොහෝ බලාපොරොත්තු පැතුම් පොදි බැඳන් නෑ සනුහරේම විරෝධතා මතින් ඩේවිඩ් සමග කූඩු වන්නට තමන්ට සිතුනේ සංසාර ගත පුරුද්දක් නිසා වන්නට ඇත.

ඔයා  හරිම බ්‍රේව් ග..අ..අ..ල් ... කැඩිච්ච සිංහල මුසු ඉංග්‍රීසියෙන් කියූ පසු  ඔහු “I love you Yasho. I only want your love. Nothing else. It’s very simple” යැයි මිමිනීය.

ඔහු ඉංග්‍රීසියෙන් කියූ දේවල් ඇයට වැටහුනේ බොහෝ කාලයකට පසුවය. ඩේවිඩ් සමග ගෙවූ වසර පහ, ජීවිතයේ සුන්දරම අවධිය බවට සැක නැත. ... වසරක් යන්නටත් පෙර ඔහු ඇයට නාග මාණික්‍යයක් ලබා දී තිබුණි . කුඩා පුතු දෝතින් දරා සිටිද්දී ඇය නිරතුරුවම ඒ තුලින් ඩේවිඩ් මැවෙන අයුරු අත්වින්දාය . ඩේවිඩ් සමග තුරඟ තරග පිටියේ , ග්‍රෙගරි වැව අසබඩ සැන්දෑ සුවය විඳිද්දී කුඩා පුතු ඔවුන් දෙදෙනා අතර විය . ජීවිතය කෙතරම් සුන්දරද කියා ඇයට සිතුනු වාර අනන්තය, අප්‍රමාණය ..

“You know what?” ඔහු ඇසීමට පුරුදුව සිටියේය.

“Life is great. It’s a gorgeous day, I’m with my family. What else could anyone ask for?” 

ලොවම ඉදිරියේ ඇය සිප ගනිමින් පැවසීමට ඔහු මැලි නොවීය. ඇය වෙනුවෙන්ම ග්‍රෙගරි වැව පෙනෙන මානයේ කන්ද උඩ නිමවූ ප්‍රීතිමත් නිවසේ ඔවුන් තිදෙනා ඇත්තන්ම සතුටින් විසූ බව සිහිවී නැවත නැගුනු කඳුල ඇය වියපත් පිටි අල්ලෙන් පිස දැමුවාය .

නමුත් නාගයා අත්තටු ලබා පියාඹා ගියේය , Strathdon (ස්ට්‍රැත්ඩන්) වතුයායේ භාරකරු වූ ඩේවිඩ්ගේ පියාගෙන් ඩේවිඩ් ට ඉන්දියාවට කැඳවීමක් ලැබුනේ වසරක කාලයකටය , නමුත් ඉන්දියාව බලාගිය ඩේවිඩ් ගැන ඉන්පසු කිසිමදාක තොරතුරක් නොවීය . විමසා බැලීමට හෝ තොරතුරක් දැනගත් හැකි ආකාරයක් ගැන කිසිවක් තමන් නොදන්නා බව ඇයට සිහිවුනේ බොහෝ කල් ගතවීය. නෑදෑයන් කිසිවෙක් ඇය ගැන නොබැලු අතර අයටද නෑදෑයන් පිලිඹද හැඟීමක් නොවීය . ඇයගේ ලෝකය පිරී තිබුනේ ඩේවිඩ් ගෙන් සහ කුඩා පුතුගෙනි .

//” හැබැයි අපෙන් සුළු වැරද්දක් වුනත් ඒ මැණික අතුරුදහන් වෙනවා”// දෙවරකට ලැබුණු ලිපි දෙක අතෙහි තියාගෙන නැවතත් ඇය සිහි කලේ තමන් අතින් සිදුවූ ඒ මහා වරද කිමෙක්ද කියාය.

පියා අහිමි වූ පුතු , දැනුම් තේරුම් ඇති වියේ සිටම පාසල් යාම හරියාක්රව සිදු නොකිරීම නිසා ,වරින් වර පෞද්ගලික ගුරුවරියන්ගේ සේවය ලබා දීමට ඇය පසුබට නොවුනාය .ඒ මන්ද ඉංග්‍රීසි කතා කරන වැදගත් මහතෙකු බවට පත් කිරීමට ඇයට තිබු දැඩි උවමනාවයි. වතුයායේ ඔහුට හිමි කොටස් වල ආදායම් සියල්ල ඔහු ඇගේ නමට හරවා තිබිණි , එය කවදා කෙසේ කළාදැයි ඇය නොදැන සිටි අතර මුදල් හදල් අතින් අඩුවක් නොවූ ඇය ජීවිතයේ තනිකම දරාගැනීමට හිත හදාගත්තාය .

ඩොනල්ඩ් කාවිංග වයසින් මුහුකුරා යද්දී ඔහුට තිබුණු ලොකුම හා එකම ප්‍රශ්නය වුනේ තම පියා කවුරුන්ද හා ඔහුට කුමක් සිදුවීද යන්නයි, මේ ගැන කතා බහෙන් නිතරම සිත රිදවා ගත් යශෝධාගෙන් කිසිවිටකත් පැහැදිලි උත්තරයක් ලබා ගැනීමට ඔහු අසමත් වුවේය .

ඩොනල්ඩ් කාවිංගට වයස අවුරුදු දහඅටක් සපිරෙද්දී ඔහු සඳහා ඉංග්‍රීසි ඉගැන්වීමට ගෙන්වාගත් ගුරුවරිය, යශෝධා හැඳින්වුයේ මිස් ටෙරන්ස් යන නමිනි. ප්‍රීතිමත් දෑසක් හිමි නිතරම සිනහ මුසු මුහුණෙන් සිටින හඬ නගා සිනාසෙන විට දෙකම්මුල වල ගැහෙන ඇය වයස තිස් හතරක් පමණ වූ අවිවාහක කාන්තාවකි.

******

"මගේ නම ඩොනල්ඩ් කාවිංග , නම නිසාම සමහර වෙලාවට මම විහිලුවට ලක් වුනා . ඒත් මම ඒ ගැන තැකීමක් කලේ නෑ.

මට කවදාවත් ඉස්කෝලේ යන්න හිතුනේ නෑ. තාත්තා කවුද කියලා ළමයි අහද්දී , මට දෙන්න උත්තරයක් තිබ්බේ නැති නිසා. මම දන්නවා ඒක අම්මගේ වරදක් නෙවෙයි එත් ,මට ඒ ගැන කේන්ති අපේ අම්මත් එක්ක . ඇයි එයා මට ඒ ගැන කිසි දෙයක් කියන්නේ නැත්තේ . මගේ ඉගෙනීම කඩාකප්පල් වෙන්න එකම හේතුව වුනෙත් ඒක වෙන්න ඇති . තාත්තා සුද්දෙක්ය කියන එක ගැන කවදාවත් ආඩම්බර වෙන්න හේතු මට තිබ්බේ නෑ.”

හැමදාමත් කාවිංගගේ සිතුවිලි මේ ආකාරයෙන් ගලා යන්නේ ඔහු තනිවම සිටින වෙලාවලය .

ටෙරන්ස් මෙනවියගේ පැමිණීම නිසා කාවිංග තුල ජනිත වූයේ තමන්ට සහෝදරියක් ලැබුනාක් වැනි හැඟීමකි .

අම්මත් එක්ක වැඩි කතාවක් නැතුව මම ගත කලේ බොහොම නිහඬ ජීවිතයක් ..

ඒත් මිස් ටෙරන්ස් ආවට පස්සේ ඒකාකාරී ජීවිතයට වෙනසක් ඇතිවුනා , එයා මට හැමවෙලේම සහෝදරයෙකුට වගේ සැලකුවා , සතියේ මිස් ටෙරන්ස් එන දවස් දෙක තමයි මායි අම්මයි දෙන්නම සතුටින් ඉන්න දවස් දෙක, එයාට තිබුනා හැමෝගෙම හිත ඇදගන්න හරිම ආකර්ශණීය බවක් . හීතලට ගල් වෙලා තිබ්බ අපේ ගෙදර ඒ දවස් දෙකේදී හිනාවෙන්, සතුටෙන් උණුසුම් වෙන්න ගත්තා , මගේ අම්මගේ හොඳම යෙහෙළිය වුනේ මිස් ටෙරන්ස් . මගෙත් එහෙමයි .

ඒත් පාඩම කරන හැම වෙලාවකම මට මිස් ටෙරන්ස් ගේ අමුත්තක් තේරුනා , මට පැවරුමක් දෙන හැම වෙලාවකම මිස් ටෙරන්ස් මගේ මූණ දිහා ඇසිපිය නොහෙලා දුකෙන් වගේ බලාගෙන ඉන්න බවක් තමා මට තේරුනේ .

"ඇයි මිස් ටෙරන්ස් ... " දවසක් කෙලින්ම මිස් ටෙරන්ස්ගේ ඇස්දෙක දිහා බලපු මම ඇහුවා ...

මිස් ටෙරන්ස් එදා ගොඩක් කලබල වුනා ... නෑ නෑ මුකුත් නෑ කාවිංග කියපු මිස් ටෙරන්ස් එදා වෙනදාටත් වඩා කලින් පිටත් වෙලා ගියේ අම්මටත් නොකියම ... අම්ම හිතුවේ ඇය කියන දේ මම ගණන් නොගන්න නිසා එහෙම වුනා කියලයි .

කොහොම වුනත් ඊළඟට එන්න නියමිත දවසේදී මිස් ටෙරන්ස් ආවේ නෑ.. එදානම් මට හරිම හිස් බවක් දැනෙන්න ගත්තා , එදා දවසම ගතවුනේ කිසිම දෙයක් හරියට කරගන්න බැරුව .

නමුත් ඊළඟ දවසේදී මිස් ටෙරන්ස් පුරුදු විදිහටම වෙලාවටත් කලින් ආවා . එයාගේ මුහුණේ වත් , හැසිරීමෙවත් කිසිම වෙනසක් මටවත් අම්මටවත් දකින්නට තිබුනේ නෑ. ඒ නිසාම අපි කවුරුවත් එයාගෙන් ඒ ගැන අහන්න ගියෙ නෑ .

වෙනදට වඩා ප්‍රබෝධයක් මිස් ටෙරන්ස් ගෙන දකින්න ලැබුනා , මට කීප වතාවක්ම හිතුනේ එයා ඒක මවාගත්ත දෙයක් කියලා .එදා පාඩම කරන වෙලාවේදී මොනම විදිහකටවත් එයා මගේ මූණ නොබලන්න පරිස්සම් වුනා කියලා මට හොඳටම තේරුනා .

අපේ ගෙදරට ග්‍රෙගරි වැව හොඳට පෙනුනා , හැම හැන්දෑවකම ගෙග්‍රරි වැව පිටිපස්සේ කන්දට මුවාවෙලා ඉර බහින්න පටන්ගන්න දර්ශනය හරිම සුන්දරයි ඒත් හැමදාම වගේ සීතලත් එක්ක එන ඝන මීදුම ඒ ලස්සන වහගන්නවා , එත් අපේ අම්මනම් කැමති ඒ මීදුමෙන් කඳුවැටිය වැහිලා යන දර්ශනය දකින්න .

කාලය ගතවෙද්දී මිස් ටෙරන්ස් උගන්නන දවස් දෙකට අමතරව ඉඳහිට අපේ ගෙදර එන්න පටන් ගත්තා , ඉස්සරට වඩා වෙලාවක් එයා මගේ මූණ දිහා බලාගෙන ඉන්න බව මට තේරුනා , ඒත් එයා ඒ ගැන තැකීමක් කලේ නෑ. හරියට අර කන්ද පිටිපස්සෙන් ඉර බහින ලස්සන දර්ශනය මීදුමට මුවාවෙනවා වගේ මිස් ටෙරන්ස් ගේ මුහුණේ දුක මෝදුවෙනවා මම හොඳින්ම දැකලා තියෙනවා .

මට තාමත් හිතාගන්න බැරි ඒ මොකද කියල,

ඔහොම ඉද්දි තමා එක සැරේම මිස් ටෙරන්ස් කිසිම ආරංචියක් නැතිව ,අතුරුදහන් වුනේ , එයාගේ නවාතැනෙන් ඉවත් වෙලා , කොහේ ගියාද කියන්න කවුරුවත් දැනගෙන හිටියේ නෑ. 

ඒත් ඒ නික්මයාමත් එක්ක මට මහා හිස් කමක් දැනෙන්න ගත්තා, මටම නොතේරෙන මොකක්දෝ පාළුවක් මට දැනෙන්න ගත්තා .

*******

මම පෞද්ගලික ගුරුවරියක්, මට සාම්ප්‍රදායික පාසල් ගුරුවරියක් වෙන්නට උවමනාවක් කවදාවත් තිබුණේ නෑ. නොයෙක් තරාතිරම් වල පවුල් වල පෞද්ගලික ගුරුවරියක් හැටියට සේවය කලත් මේ තරම් සිත සසල කරවන සිදුවීමක් කවදාවත් වුනේ නෑ, මට තවම මතකයි ඒ සිද්ධි දාමයේ ආරම්භය . මම ඒ නිවස සොයා ගියේ පෞද්ගලික ගුරුවරියක් ලෙසට තවත් එක් තැනකට යනවට වඩා වෙනසක් ඇතුව නෙවේ.

පාරේ ඉඳන් නිවස දක්වාවු, ගල් පඩිපෙළ මා නැග්ගේ සැහැල්ලුවෙන්. 
ලස්සන පුංචි නිවසක්. හරියට නත්තලට  හදන ඉඟුරු පාන් ගෙයක් වගේ. ගෙවත්ත වටේටම,මල් වවලා. හිමිහිට හමාගෙන ආපු හුලඟත් එක්ක 
මල් සුවඳත් මිශ්‍ර වෙලා. මම හුස්මක් උඩට ඇද්දා. බැහැගෙන යන ඉරේ පාටින් වර්ණවත්වූ දුඹුරුවන්   කෙස් කළඹත්, රන්වන් පැහැ සමත්, දීප්තිමත් දෑසත්, හිනාවෙන් කම්මුලක් මත මැවෙන සුළියකුත් ඇති දඟකාර තරුණියකගේ දසුනක් වීදුරු දොර මත ඇඳී ගිය බවක් මා දුටුවේ නෑ.

ගෙට ඉදිරියෙන්වූ කඳුගැට පෙළ රාජකීය විදියට ඉස්සිලා පරිසරය දෙස නිහඬව බලන් හිටියා.
 සිත නිවන, ආදරේ දෙගොඩ තලා ගලා යන තැනක්.

මා දොරෙහිවූ සීනුව නාද කලා. ඩෙනිම් කලිසමක් හා නිල් පැහැති කුර්තාවකින් සැරසුනු මගෙන් පලවුනේ ගුරුවරියකගේ පෙනුමක් නම් නෙමේ.

කවුරුත් පේන්ට නෑ. මම නැවතත් සීනුව අත තියනවත් සමගම දොර   විවර වුනා. මා අඩියක් පස්සට ගත්තා. ඔව් පස්සට ,
හරියට බැලුවොත් අවුරුදු දහඅටක් විතර පස්සට.

දොර රාමුව තුලින් පෙනුනේ ඔහු වෙන්ට බෑ. පැහැයේ පොඩි   වෙනස්කමක් තිබුණත්, ඒ උස. ඒ හිනාව. ඒ ඉරියව්. චිත්‍රපටි නලුවෙක් වගේ. නලුවෙක් වුනත් ඇත්තට මෙච්චර ලස්සන වෙන්ට විදියක් නෑ. 

'ඩේව්' මට  මිමිණුනා.

එය ඔහුට ඇහෙන්නට ඇති , පුදුමයක ලකුණු මුහුණ පුරාම 

'මම කාවිංග ' 

ඔහුගේ පුදුමයට පත්වූ මුහුණ පුරා අහිංසක සිනාවක් විහිද ගියා.

'මේ මිස් ටෙරන්ස්  වෙන්න ඇති ?'

ඕනෑම දෙයක් ඕනෑම මොහොතක කැඩීබිඳී යන්ට පුලුවන් බව මා  හොඳටම දැන හිටියා.

‘Glass, and dishes, and fingernails, cars and contracts and potato chips. You can break a record, a horse, a dollar. You can break the ice. There are coffee breaks and lunch breaks and prison breaks. Day breaks, waves break. Voices break. Chains can be broken. So can silence, and fever…’

Promises break.

Hearts break.

රාත්‍රියේ නින්දට කලින් කියවූ පොතකතිබුණු කොටසක් මගේ මනසේ පැහැදීලිව ඇඳිලා ගියා. හදවතක් කැඩුනාම මේ හැමදේටම වඩා වෙනස් නේද? කැඩුනු හදවතක හීන්කැබැලි, නොහඳුන ඔහු ඉදිරියේ හීනි වැස්සක් විදියට ඉහිරිලා යනවා වගේ මට දැනුනා.

මතකය නැවතත් ඈතට දිව්වේ මට නවතන්න ඉඩ නොදී 

ඩේව් වීශ්වවීද්‍යාලයට ආවේ එංගලන්තෙන්. ඔහුට එහෙම එන්න වුනේ ඔහුගේ ආචාර්ය උපාධියේ නිබන්ධනය සඳහා අවශ්‍ය පර්යේෂණ සඳහා ,ඔහුගේ පියා බ්‍රිතාන්‍ය සමාගම් සමූහයකට අයත් වුනු වතුයායක පාලකවරයෙක් වුනු නිසා ඔහුට ඒ කාර්යය හිතුවාට වඩා බොහෝ පහසු වුනා . ඔවුන් ගේ සමාගමෙන් පාලනය වන වතු සමූහයක් ලංකාවේ පිහිටා තිබීම නිසා. 

ගෙයට ඇතුලතින් සම්බන්ධයක් නොතිබුණු, අපේ නිවසේ තිබුණු සුඛෝපභෝගීම කාමරය ඔහුට පිරි නැමුණේ, ඒ සඳහා ඇදහිය නොහැකි ගාස්තුවක් හිමි වීමත්, සුදු වතු පාලකවරයාගේ හොඳම සේවකයෙකු වූ,  මගේ පියාහට මේ ඉල්ලීම ප්‍රතික්ෂේප කිරීමේ කිසිදු හැකියාවක් නොමැති වීම යන කාරනා දෙකම නිසා.

අප දෙදෙනාම එකම විශ්ව විද්‍යාලයක.
ඔහු තාවකාලික පදනම යටතේ කතිකාචාර්යවරයෙක් හැටියටත් සේවය කළා . ඒ නිසාම සමහර දේශන වලදී ඔහු දිහා වශීවී බලා සිටින්නට මටත් හොරාම මගේ දෙනෙත් පුරුදු වී සිටියා .
 ඔහු යටතේ මගේ ප්‍රියතම විෂයයන් හැදෑරීම දෛවයේ සරදමක් හැටියට මට ඒ මොහොතේ දැනුනේ නෑ.

කාලා, බීලා, නටලා, පන්ති කට් කරලා  කොල්ලෝ, කෙල්ලෝ එකට   කාලය නාස්ති කරද්දි, ඔහු මහන්සි  වෙලා වැඩකරන්න අපිට කියා දුන්නා .  ඔහුට තිබුණේ සීමිත කාලයක්.                                        
ඒ හන්දා නාස්ති කරලා දාන්ට කාලයක් ඔහුට තිබුණෙත් නෑ.ඒ නිසාම කාලය රැකගන්නා හැටි ඔහු අපිට නිතරම කියා දුන්නා .  ඒ කාලය තුල ඔහුට ඔහුට වැඩියෙන්ම කිට්ටු වෙන්න උත්සාහ කලේ ගෑනු ලමයි කීවොත් නිවැරදී. ඒ ඔහු තුල තිබිච්ච අහිංසක ගතිගුන වගේම ඔහු හොඳ ගුරුවරයෙකුටත් වඩා හොඳ මිතුරෙක් වීම හන්දා. ඒත් කරුමෙකට වගේ මගේ හිත ඔහු හා පෙමින් බැඳුනා. 

                            සිහිනෙන්වත් එය ඔහුට නොකීවත්, ඒ ආදරය මගේ හිතින්   කවදාවත් 
නැතිවෙලා ගියේ නෑ.  
ඔබට මෙය විහිළුවක් එහෙමත් නැත්තම් පිස්සුවක් ලෙස පෙනෙන්න පුළුවන් , ඒත් මගේ හිත සිරවුණා එක්ටැම් කුළුනක, කවදාවත් බිමට බහින්න බැරි විදිහට .
ඒත් ඔහුගේ ආදරය දිනාගෙන සිටියේ දුෂ්කර ගමක උපන්,  ලස්සනම ලස්සන ,අහිංසකම අහිංසක කෙල්ලෙක්. හරිම අභව්‍ය සිදුවීමක්.
 සුරංගනා කතාවක් වගේ. ධනවත් බ්‍රිතන්‍ය තරුණයෙක් ලංකාවේ සුන්දර ගම්බද තරුණියක් සමග පෙමින් වෙලීම . ඇත්තෙන්ම සැබෑ ලෝකයේ සිදු නොවන සිදු වීමක් , නමුත් දෛවය ලියවී තිබුනේ එහෙමයි .

ඔවුන්ගේ ආදර කතාව කොහෙන් පටන් ගෙන, කොහෙන් කෙලවර   වුනාද කියන එක මා කවදාවත් හෙව්වේ නෑ.එහෙම හොයන්න උවමනාවක් මට නොතිබුනේ මට කිසිදිනක ඔහු හා එක්වීමට දෙමව්පියන්ගේ අවසර නොලැබෙන බව මා දැනසිටි හන්දා වෙන්ට ඇති. වයස යනු ආදරයට බාධක ඇතිකිරීමට සමත් සාධකයක් නොවුනත් , කිසිදු සිදුවීමක සේයාවක්වත් නොමැතිව මා වටා පවුරක් මෙන් මගේ මවුපියන් නැගී සිටියා .

"තව දවසක් හමුවී ඉමු මේ භවේ...

එක සැරයක් දුටුවත් ඇති දෑස් ඔබේ...

ඔබ වෙනුවෙන් හැඬුව තරම්,

කියන්න හීන් සැරේ

තව දවසක් හමුවී ඉමු මේ භවේ...." ගීයක පද කීපයක් සුලඟේ මුසුවෙලා මා වටා කැරකුනා.

මම ඔහුගේ දෑස් දෙස නොසැලී බලා හිටියා. ඒ මුහුනේ විස්මයක්, 
කුතුහලයක් ඇඳිලා නැතිවෙලා යනු මා දුටුවා.

******

'මිස් ටානියා ටෙරන්ස් ...' කාගේදෝ හඬක් මගේ ඒ සිහින ලෝකය කඩා දැමුවා.

කන් දෙපස දකින්ට ලැබුණු සුදු හිස කෙස් ඇරුනු කොට තාරුණ්‍යයේ සලකුණු පලා නොගිය වියපත් කාන්තාවක්.  උස් , සිහින් සිරුර,          මුදු සිනහව, විසල් දෙනෙත.

'මම යශෝධා'

'ඔයාව හොයාගත්තේ අමාරුවෙන්. 
"එන්ට ගෙට' ඇය  චාම් ඔසරියකින්  සැරසිලා හිටියා.

'කාවිංගට  ඉංග්‍රීසි ටිකක් උගන්න ගන්ට ඕනි, ටිකක් කිව්වට හැමදේම ' නැවතත් සිහින් මන්දස්මිතය

“මෙයාව කොහොම හරි ලන්ඩන් එක්සෑම් පාස් කරවන්ට ඕන "

හිතට මොන තරම් ප්‍රශ්න ආවත්, මා ඒ කිසිවක් ඇහුවේ නෑ.

මට පෙනුනේ ඔහුගේ දෙනෙත් විතරමයි. හැමදාම මේ දෙනෙත් දිහා බලාගෙන, ඒ සිනාවෙන් ජීවිතේ පාලුව මකා ගන්න එක කොච්චර ලොකු දෙයක්ද?

ඔහු වයස දහ අටක පමන කොලු ගැටයෙක්. මේ තරම් සමීප බවක් දැනෙන්නේ කෙසේද? කුමක් හෝ කොතන හෝ වරදක්...

තමාගේ හදවත යලිත් කඩා බිඳගන්ට මේ කාලය නෙමේ නේද? මගේ හදවත කෑගෑවා.

“මම උත්සාහ කරන්නම්”

 නමුත් ඔහුගේ දෑස් . කෙසේ අතීතයට පාවී යාම නවතා ගම්ද? එකවගේ හත් දෙනෙක් ලෝකයට මවනවාලු. පුදුම අහම්බයක් .. එත් මෙතන අහම්බයකට වඩා යමක් ඇති බව මුල් දැකීමෙන්ම මට හිතෙන්නට ගත්තා. .

දින ගණනාවක් පුරාම ඔහුට ඉගැන්වීමේදී මා ඔහු දෙස නොබලා ඉන්නට මහත් ආයාසයක් ගත්තා ,

මේ ඉගැන්වීම වහාම නතර කල යුතු යයි මගේ යටි හිත මට අවවාද කල අවස්ථා අනන්තයි , නමුත් ඒ රූපය දැකීම මට මහත් ආශ්වාදයක් වුනා , ගුරුවරියක විසින් මෙවැනි සදාචාර සම්පන්න නොවන දේ කෙරෙහි යොමුවිය යුතු නැති බවට බුද්ධියෙන් නැවත නැවතත් අනතුරු අඟවන්න වුනා , නමුත් හැම විටම හදවත බුද්ධියට වඩා බොහෝ වේගවත් වී තිබුනා .

දිනක් මා  එම නිවසට යද්දී කාවිංග සිටියේ නෑ. අධ්‍යයන කාමරයට වී සිටිද්දී අල්මාරියේ යතුරු කටේ තිබු යතුර නිකමට මෙන් කරකවා ඇර බැලුවේ ඇයිදැයි මම  තවමත් කල්පනා කරනවා , නොකළ යුතු දෙයක්, විශේෂයෙන්ම ගුරුවරියක් .

ඇතුලත තිබු ලොකු ඇල්බමය අතට ගෙන පෙරලද්දී දුටු මුල්ම ඡායා රූපය නිසා මගේ හිස් මුදුනෙනේ ආරම්භ වූ හිරිය දෙපතුල දක්වාම තප්පර ගණනාවක් පුරාවට විහිදුනා . ඔව් මේ ඔහු ඩේව්

ජීවිත කාලයක් පුරා මා තනිකඩව තැබූ මගේ ප්‍රථම සහ අවසාන අප්‍රකාශිත ප්‍රේමය ඩේවිඩ් , යශෝධාට සහ කාවිංග ට තුරුළු වූ ඩේවිඩ් ...

එදින මම එම නිවාස තුල ගත කලේ සිහිනයක ජීවත් වන්නෙකු ලෙස.

“ඇයි මිස් ටෙරන්ස් ...” කාවිංග ගේ පැනයත් සමගම සියල්ල අවුල් වී ඇති බව මට සිතුනා .එදින මා ඒ නිවසින් පිටවුනේ යලි නොඑන්නටමයි , නමුත් දින දෙකක් ගත වෙද්දී නැවත ඒ මුහුණ දැකීමේ ආශාවෙන් මා පෙලන්නට වුනා .

නැවතත් ඉගැන්වීම සඳහා ඒ නිවසට ගිය මා සාමන්‍ය පරිදි හැසිරෙන්නට බොහෝ උත්සාහ කලත් එය අසාර්ථක උත්සාහයක් පමණක් බව ඩොනල්ඩ් කාවිංග ට වැටහුණු බව මට අවබෝධ වුනා . ඉතින් කිසිවෙකුටත් නොකියාම ඒ නිවසින් නැවතත් බැහැර වුනේ සියල්ල අමතක කර ඉවත්ව යන බවට මටම ශපථ කරගනිමින් .

"තව දවසක් හමුවී ඉමු මේ භවේ...

එක සැරයක් දුටුවත් ඇති දෑස් ඔබේ...

ඔබ වෙනුවෙන් හැඬුව තරම්,

කියන්න හීන් සැරේ

තව දවසක් හමුවී ඉමු මේ භවේ...."

ඒ නිවසින් පිටව යද්දී මා දෙතොල තෙමමින් ගලා ආ කඳුලක් පිස ගනිමින් මටම මුමුණා ගත්තා.

 *******

මවක් හැටියට දරන්නට පුළුවන් දුක් කන්දේ මුදුනටම මා පැමිණ ඇති බවයි මට දැනුනේ ,ඇත්තෙන්ම මම යශෝධා වෙතින් යශෝදරා බවට පත් වෙමින් සිටියා 

හිතවත් යශෝධා මහත්මිය වෙතටයි ......

ගුරුවරිය වූ මිස් ටානියා ටෙරන්ස් ගේ ආත්ම පාපොච්චාරණය සහිත ලිපිය මා අතට පත්වූ විට එය එකෙනෙහිම විනාස නොකළ පාපය මා දැන් විඳිමි , නමුත් නියම ගුරුවරියක ලෙස හැඟීම් වලට වහල් නොවී ගෞරවනීය ලෙස ඇය තම රැකියාව හැරදමා ගියත් , තරුණ පුතු අතට එම ලිපිය පත් වීමේ සියලුම වගකීම මා විසින් බාර ගත යුතුව ඇත .

“අම්මේ මම යනවා මිස් ටෙරන්ස් හොයාගෙන. එයා නවාතැනෙන් ගිහිං.” මා අත රැඳී දෙවන ලිපියෙන් මට දැනුනු එකම දේ නාග මාණික්‍යය මා අතින් ගිලිහී ඇති බව පමණයි  

 දැන් මේ වනවිට සියල්ල මගේ ග්‍රහණයෙන් මිදී ඇත. මට නැවත සිහි වන්නේ නයි නටවන්නා ගේ කතාවයි . දෛවය මේ තරම් කුරිරු වන්නේ මන්දැයි තවමත් සිතා ගත නොහැක . මා දැන් කුමක් කල යුතුද?  තවත් ටික වෙලාවකින් ග්‍රෙගරි වැවට පිටිපස කඳු වැටිය අතරේ රත් පැහැ වූ හිරු සැඟව යනු ඇත . යලිත් ඒ හිරු නැග ඒදැයි මම කෙසේ නම් සැක හැර දැනගම්ද?

ප/ලි:

ලිව්වේ  ඉවාන් සහ පොඩ්ඩි

චරිත තුනක ආත්ම කථනයන් සමගින් දිගහැරෙන මේ කතාව හවුලේ ලියවුනු තරමක් දීර්ඝ කෙටි කතාවක්. මෙහි කතාව ගොඩ නැගීමෙන් පසු ටානියා ටෙරන්ස් හෙවත් ගුරුතුමියගේ ආත්ම කථනය අකුරු කලේ පොඩිකුමාරිහාමි බ්ලොග් අඩවිය ලියන පොඩ්ඩි විසිනි.