සියය

සුක්කානම මත දකුණු අත තබාගෙන ඩ්‍රයිව් ගියරයට මාරුවෙමින් සෙමින් පාරට ගත රියේ ප්‍රධාන ලාම්පු දල්වා ගනිමින් ඉදිරියට ඇදෙන විට , මීට ටික වෙලාවකට පෙර වැටුණු වැස්සේ න් තෙත් වූ මාර්ගය දුම් දමමින් තිබෙනු දකින විට අද්භූත සිතුවිලි නැගී ආවේ මටත් හොරාය ..

ප්‍රධාන මාර්ගය දෙපස විදුලි එලි වහා නිවී යද්දී එක්වරම හාත්පස ආලෝකමත් විය .ඒ සැනින් කන් බිහිරි වන හෙණ හඬ ඇහෙන විටම ඇස්දෙක මොහොතකට පියවුනාක් මෙන් මට දැනුනි . වායුසමීකරණය හැකිතාක් ඉහල උෂ්ණත්වයකට ගෙන ආවත් ඇට මිදුළු කාගෙන යන සීතලක් දැනෙන්නේ කෙසේදැයි සෙවීමට මම නැවතත් සියලු දොර වීදුරු දෙස බැල්මක් හෙළුවේ ඉවසිය නොහැකිම තැනදිය.

ප්‍රධාන මාර්ගය දෙපස කළුවර වූ ගෙවල් අතරේ අතරින් පතර මලානික එලි වැටුණු ජනේල අතරින් එහා මෙහා යන අඳුරු පැහැ හෙවනැලි වලින් අද්භූත හැගීම තවත් තීව්‍ර වන්නට විය . සෙමින් සෙමින් ගස් අතු සෙලවෙමින් ආරම්භ වූ සුළඟ දැඩි වූයෙන් මග දෙපස ගස් අතු මාවම ගිලගන්නට බලාසිටින රාක්ෂයන් මෙන් මට දිස්වනන්ට විය .



පාළුව තවත් දැඩිව දැනෙන්නට නොහැරිය යුතුයයි සිතු නිසාම ගුවන් විදුලියන්ත්‍රය පණ ගැන්වුවෙමි . "රත්තරන් නෙත් දෙකින් ,සලා සිහිල් පවන් ජීවිතේ ලසෝ තැවුල් නිවන්න රත්තරන් ........"
මා ප්‍රිය කරන ගීතයක්ම විකාශය වෙමින් පවතින්නේ හාස්කමකින්ද?

සෙමින් සෙමින් ගීතයට සමාන්තරව තොල් මතුරමින් රථයේ ධාවන වේගය මදක් වැඩි කලේ පෙරට වඩා විශ්වාසයක් හිතට දැනුනු බැවිනි. මඳ දුරක් යන විට හුරුපුරුදු ගතියක් දැනුනද තවමත් හාත්පස වෙලාගත් ඝන අන්ධකාරය අඩුවක් නොවීය , තවමත් විදුලි ආලෝකයක්ද දකිනට නැත.

" අප හමු වූවත් නොවුනත් කාලය ගතවී යනවා ... අප තනි වූවත් නොවුනත් ලොව එකසේ පවතිනවා "
තවත් මම ප්‍රිය කරන ගීතයකට ගුවන් විදුලිය මුල පුරද්දී ,මටත් සිතට නැගුනේ මම මේ ගමන පටන් ගත්තත් නොගත්තත් මේ සෑම දෙයක්ම මේ ආකාරයෙන්ම පවතී නේද කියාය.

සාමාන්‍යයෙන් දකින්නට පුරුදු දසුන් මේ ගමනේදී දකින්නට ලැබේවි යැයි කිසිවිටක නොසිතුවත් , නොසිතුවක්ම සිදුවෙයි යන කියමන යලි යලිත් සනාථ කරමින් ,කෑදර වෙස් මුහුණකින් තම සැබෑ මුහුණ වසාගත් , කාකි ඇඳුමක් ඇඳි පුද්ගලයෙකු අත දැම්මේ දහසක් දේවල් මගේ සිත්ර එද්දී. නැවත්වුන වාහනයේ පිටුපසින් වාහනය වටේටම බැලුම් හෙලමින් ඉදිරිපස රියදුරු අසුනේ වීදුරු කවුළුව අසලට පැමිණි ය ,පොලිස් නිලධරයා වීදුරුවට තට්ටුවක් දැම්මේය .

" මහත්තයා බ්රේක් ලයිට් වැඩ නෑනේ "
" මහත්තයා හෙඩ් එක ගහගෙන නේද ආවේ "
" මෙතන ඩබල් ඉරක් තියෙන බව පෙන්වා නේද?"
"මෙච්චර වේගෙන් වැදගත් වැඩකට වෙන්න් ඈති යන්නේ "

ඔහු විසින් දැන් ඉදිරපත් කරාවියැයි  සිතිය හැකි චෝදනා සියල්ලක්ම මට සිහියට එද්දී මම වීදුරුව සෙමෙන් පහත් කලෙමි .

කටේ තිබුණු බුලත් විට තොහ් හඬින් පාරට විසිකළ ඔහු , බුලත් කහට බැඳුනු දසන් පෙළ විදහා සිනාවක් පාමින්

"මහත්තයා මාවත් හංදියෙන් බස්සගෙන යන්න පුලුවන්ද ?" කියා ඇසුවේ මාව පුදුමයට පත් කරමිනි .
"මේ ට්‍රැෆික් පොලිස් කාරයෙක් නෙවෙයි නේ ," මම ඔහු ව හරියාකාව දැකගත්තේ එවිටය .

"හ්ම් "

" අනේ බොහොම ස්තුතියි මහත්තයා ." ලඟම තිබුණු බස් නැවතුම දෙසට දිවගිය ඔහු එහි කොට බිත්තිය මත තබා තිබු කලුපාට ඉටි බෑගයක එතු යමක් ගෙන දිවවිත් ඉදිරිපස අනෙක් අසුනට නැගුනේ  දඩාස් හඬින් දොර වසා දමමිනි .

ඉන් පසු මට රේඩියෝවේ අවශ්‍යතාවක් නොදැනුනු බව නම් මතකය .

" මහත්තයට කියන්න "
"අපේ මිනිස්සු මහා පුදුම මිනිස්සු මහත්තයා ."

"ඔන්න අපි බයිසිකලේ යද්දී ස්ටෑන්ඩ් එක ගහගෙන ගියොත් පස්සෙන් වේගෙන් ඇවිල්ලා කියනවා ස්ටෑන්ඩ් එක ගහලා කියලා ඌ අපිව පහුකරලා  ඇරගෙන යනවා බලද්දී ඌත් යන්න ස්ටෑන්ඩ් එක ගහගෙන . හැක හක "

"පොලිසියෙන් කොහේ හරි ඉන්නවා දැක්කොත් ඇස්දෙක නිලංකාර වෙනකං ලයිට් ගගහා යනවා ඊළඟ පොලිස් කාරයා හම්බවෙනකම්ම , ඉතින් එතන ඉඳලත් ලයිට් ගහන්න එපැයි අන්තිමට මුළු ගමනම ලයිට් ගහගෙන ගිහිං. හැක හැක හැක "

"දැන් මම මෙතන ඉඳන් වාහන කීයකට නම් අත දැම්මද? එකෙක් නැවැත්තුවේ නෑනේ ..  බැරිවෙලාවත් මගේ බඩහරහට සුදු පටිය තිබ්බනං නවත්තලා කීයක් හරි දීලත් යනවා , ඔන්න් මිනිස්සු .."

"මහත්තයා කොහෙටද යන්නේ ?

 මූටත් ඕන නැති  දෙයක් නෑ...  "ඉස්සරහට "

"ආ .... ම්...... එහෙමද ? එහෙනං මාව ඔය හංදියෙන් දාලා මහත්තයා ඉස්සරහට යන්න ..."

"ඉස්සරහ තමයි සීය  තියෙන්නේ" පැවසු ඔහු නොපෙනී ගියේය

නොදැනුවත්වම මා පසු කරමින් සිටින්නේ සියවෙනි සිහිවටනයයි ....

******

ප.ලි ...

නැවත වරක් සිතේ ඇඳුනු විකාරයක් අකුරු වලට පෙරලමින් මා මේ පළකරන්නේ සියවෙනි සටහනයි . බ්ලොග් බ්ලොග් සටහන් ලිවීමේදී සටහන් සියයක් යනු ඉතාම සොච්චම් ලිපි ප්‍රමාණයකි. ඉතිං මේ සොච්චම් සටහන් ගොන්න අතරේ ඇති මගේ මනෝ විකාරයන් කියවමින් දිරිමත් කල උදව් කල සහයෝගය ලබාදුන් කලකිරීම් අතරදී සවියක් වුනු හැම සහෘද මිතුරෙකුටම සහ මිතුරියකටම මාගේ ප්‍රණාමය ...