ආයේ එන්න

මහාචාර්ය එදිරිවීර සරච්චන්ද්‍ර විසින් රචිත මලගිය ඇත්තෝ නවකතාවේ නොරිකෝ සං සහ දෙවෙන්දරා අතර ප්‍රේමය බොහෝ සාහිත්‍ය නිර්මාණ වලට වස්තුබීජයක් වූ බව නම් නොරහසකි .

නවකථාවේ මූලික අදහස අනාවරණය වන්නේ දෙවෙන්දොරා නම් සිංහල චිත්‍රකරුවාත් නොරිකො නම් ජපන් දැරියත් අතර ඇතිවන ප්‍රේම සම්බන්ධය මගිනි.

දෙවෙන්දොරා කලක් මහණවී සිට සිවුරු හැර ගිහි ජීවිතයට ඇතුල් වූ සිංහල කලාකරුවෙකි. ඔහු විදේශ රටවල් බොහෝ ගණනක සංචාරය කළ නමුත් තමා ගේ රුචියට ගැළපෙන සමාජයක් සොයා ගැනීමට නොහැකි වූ කෙනෙකි. අවසානයේ දී ඔහු ටික කලකට ජපන් රටට පැමිණ එහි පදිංචි වෙයි.



නොරිකො නම් තරුණිය ඉතාම සුකුමාර හැඟීම් ඇති, සිත් වශී කරන සුළු ගති පැවතුම්වලින් යුත්, තැනැත්තිය සමග ඔහු ප්‍රේමයෙන් වෙලෙන්නේ මේ පැමිණීමෙන් පසුය.

නොරිකො ප්‍රබල වින්දන ශක්තියක් ඇති චරිතයකි. දෙවෙන්දොරා කෙරෙහි ඈ තුළ පවතින්නේ දැඩි ප්‍රේමයකි . නොයෙක් අන්දමේ දුෂ්කරතා මධ්‍යයේ ඇගේ ප්‍රේමය නොවෙනස් ව අවසානය තෙක් ම පවතී.  නමුත් දෙවෙන්දොරා සහ නොරිකො අතර ඇතිවන සම්බන්ධය ජපන් රට සමාජය සලකන්නේ අවඥා සහගත ලෙසය


එහෙත් ඈ ඉතාම උසස්කොට අගය කරන අගේ නෑදෑයින් සහ මව් රට පවා තම පෙම්වතා වෙනුවෙන් කැපකිරීමට ඈ සූදානම්ය.

”එදා මතකද අපි ඉනොකෂිරා උයනට ගිය වේලෙ, අපි හිටිය නේද අර තමගවා ජෝසු කියන ඇල කාණුව ගාව? දසයි ඔසමු දිවිනසා ගත්ත තැන? ඒක බලලා යනකොට මතක ඇද්ද දන්නෙ නෑ පිටි පස්සෙ බිම වාඩිවෙලා හිටියා තරුණ ජෝඩුවක්. ඒ ගොල්ලො හිනාවෙවී මට පං පං කිව්වා. පං පං කියන්නෙ, යුද්ධ කාලෙ, හේවායන් එක්ක නරකට හැසුරුණු ගෑනුන්ටයි. මට හරියට දුක හිතුණ ඒක අහලා.”
(පිටු 57-58)


නොරිකො සමග ඇතිකරගත් සම්බන්ධය සතුටුදායක ලෙස අවසන්විය නොහැකි බව වටහා ගන්නා දෙවෙන්දොරා එයින් ගැළවීමට තෝකියෝ නුවර අතහැර කියෝතෝ නගරයට ගොස් එහි පදිංචිවෙයි. එසේම කියෝතෝ නගරයේදී දෙවෙන්දොරා, ගණිකාවක් සමග කායික සම්බන්ධතාවයක් ඇතිකර ගෙන නොරිකො කෙරෙහි ඇති ප්‍රේමය යටපත් කිරීමට තැත් කරයි.

”කල්යාමේදී මගේ සිතේ තැවුල නිවීයාවි යයි මම සිතුවෙමි. එහෙත් සිදුවූයේ ඊට ඉඳුරාම වෙනස් දෙයකි. දවසින් දවස මගේ සිතෙහි වූ සාංකාව වැඩිවීය. පෙරටත් වඩා මම නොරිකෝගේ සමාගම පැතුවෙමි. ඇය අමතක කර දැමිය නොහැකි බව එන්ට එන්ටම පෙනෙන්ට විය. කොයිවෙලාවකවත් මගේ සිතෙහි සන්සුන් බවක් නොවීය.”
(72 පි.) “

”එහෙත් ඈ මැවූ මායා දැල ටික ටික ඉරී ගියේය. මම ඊට ඇඟිල්ලෙන් ඇන ඕනෑකමින් සිදුරු කළෙමි. ඈ බලන්ට යෑමෙන් කවර සෙතක්දැ’යි මම සිතන්නට වීමි. වඩ වඩා සිහිවූයේ නොරිකොය. මම නිතැතින් මමෙවාකා නොරිකො සමග සසඳා බැලීමි. මමෙවාකාගේ පිටත්තරය මොළොක්ය. එහෙත් අභ්‍යන්තරයෙහි ඈ දැඩිය. නොරිකො හාත්පසින් වෙනස්ය. පිටත්තරයෙහි ඇගේ නොනැමෙන ගතියක් ඇත. එහෙත් ඇගේ අභ්‍යන්තරය මෘදුය.”
(76 පි.)

*******

මේ සියල්ලෙන්ම පැහැදිලි වන්නේ දෙවෙන්දරාට නොරිකෝ අමතක කිරීමට කෙතරම් උත්සාහ කලත් නොහැකි වූ බවය . කතාවේ අවසානය කෙසේ වුවත් දෙවෙන්දරා නොරිකෝ වෙත සිතින් ආසක්ත වීම සහ දෙවෙන්දරාගේ මනස නොරිකෝ ඉල්ලා සිටින ඒ මානසික ඝට්ටනය අලංකාරව ගීතයකට නැගුනු අවස්ථාවකි මේ .

ගීතය පුරාවටම සාම්ප්‍රදායික ජපන් සංගීත ඛණ්ඩ ඇසුරෙන් නිර්මිත සරල එහෙත් ප්‍රබල වූ සංගීතය නිසා ගීතයත් නවකතාව මෙන්ම ජපාන පරිසරය තුල අපව ජීවත් කරවයි . සංගීතය ගීතයට පමණක් නොව නවකතවටද සාධාරණයක් ඉටුකොට ඇති බව මගේ හැගීමයි .

ගීතයේ ගායනය කලක් පුරාවට ප්‍රේමවන්තයින් ගේ එකම හඬ වූ දයාන් විතාරණ ගෙනි .

ගීතයේ පද රචනය බ්ලොග් රචකයින් සහ බ්ලොග් පාඨකයින් වන අපට සුවිශේෂීවෙයි . ඒ මක් නිසාද යත් මේ පදවැල් ජීවය ලබන්නේ බ්ලොග් රචිකාවියක් ගීත රචිකාවියක් සහ කතුවරියක් ද වූ ආලවන්ත හුදකලාවේ දිනිති දීපිකා සහෝදරිය වෙතින් වීම නිසයි .

මා මුලින් උපුටා දැක්වූ ඡේද වලින් ගම්‍ය වන දෙවෙන්දරා දෙලොවක් අතර අතරමං වී නොරිකෝ සං අමතක කිරීමේ අසාර්ථක උත්සාහය ගීතයේ පද වැල් අතර මොනවට නිරූපණය වෙයි . දෙවෙන්දරා මනසින් නැවත නොරිකොට කරන හඬගැසීම ඔහුගේ සිත පුරාවට දෝංකාර දෙයි .  ඒ නිසා නවකතාවටම ඔබින පද වැලක් නිර්මාණය වී තිබේ.

ඉතිං නිර්මාණකරණයේ නව ඉසව් සොයා යමින් අර්ථ පූර්ණ සහ රසයෙන් පරිපූර්ණ මෙවන් නිර්මාණ තවත් බිහි කරන්නට හැකියාව ලැබේවා ,අපේ උණුසුම් සුබ පැතුම් දිනිති

නොරිකෝ සං ආයේ එන්න 

සකුරා මල් සුවඳ දැනෙනවා 

සඳ විතරක් පාර කියනවා 

නුඹේ ඇසින් සඳ රැස් විහිදෙනවා 

නොරිකෝ සං  ආයේ එන්න 

හිම කබාය නෑ උණුසුම් 

නුඹේ උවන මට සැනසුම් 

පාර දිගේ මල් හැලිලා 

නුඹේ නමට අමතනවා //

නොරිකෝ සං ආයේ එන්න //

සකේ බින්දු බින්දු පිරුණ

බඳුන දෙකට බෙදාගන්න 

හිතේ පිරුණු ආදර කවි 

නුඹේ නමට යලි ගයන්න //

නොරිකෝ සං ආයේ එන්න //

ගායනය - දයාන් විතාරණ 

ගී පද - දිනිති දීපිකා 

සංගීතය - මහේෂ් විතාන

විශේෂ ස්තුතිය කතිකා සංවාද මණ්ඩපයට