සිංහබා.............!

.......ගල් ලෙන බිඳලා ....
........ලෙන් දොර ඇරලා ......
..........සිංහ බා ...සිංහ බා.......

" නවත්තනවා විරාජ්.............."

"ඇයි අප්පච්චි......"

"හැයි ..හැයි ... ගාන්නේ ..........., මනුස්සයෝ හැගීමක් , නැතුව ඔහේ කියන්නං වාලේ වචන ටික කියවන්න උඹලා  ඕන නෑ. උඹට මම කියන විදිහට කරන්න බැරි නම් පලයන් යන්න.............වාඩි වෙයන් ....

හා....හා.... හැමෝම , හැමෝම ආපහු හඬ අභ්‍යාස ....හ්ම්....හ්ම්......"

" ළමයිනේ
පුහුණු කරන ලද රංගන ශිල්පියා හා ශිල්පිනිය සහ නුපුහුණු නළුවා , නිළිය අතර අහසට පොළව තරම් පරතරයක් තියෙනවා.
  රංගනය හදාරනවා වෙනුවට ජිම් එකකට ගිහින් මස් පිඩු හදා ගැනීමයි ,මොඞ්ලින් ක්ලාස් එකකට ගිහින් කැට්වෝක්  ඉගෙන ගැනීමයි නළුවෙක්,  නිළියක් වෙන්ට සුදුසුකමක් කියලා හිතන්ට එපා..

මේක හුස්ම ඉහළ පහළ යන කි‍්‍රයාවලිය එසේත් නැතිනම් ආශ්වාස ප‍්‍රශ්වාස කි‍්‍රයාවලියේ සිට අපගේ යටීපතුලට දැනෙන මහ පොළවේ ස්පර්ශය හදුනාගැනිම දක්වාත් ,ස්වභාවධර්මයේ කි‍්‍රයාකාරිත්වයන් වන අව්ව ,වැස්ස,සුළග,ගහක, කොළක, මලක සුවඳ දක්වාද,සමස්ත සමාජයේ ස්පන්දනය හඳුනාගැනිම දක්වාද,දුක,සිනාව,කඳුළ,කේන්තිය, කරුණාව වැනි අභිනයන් දක්වාද ප‍්‍රායෝගික කරුණුත්,විෂය කරුණුත් හදාරමීන් දිර්ඝ කාලයක් ඒ වෙනුවෙන් කැපවෙමීන් කල යුතූ මහානුභාවසම්පන්න වෘත්තියක්."

 හැමදාම වගේ නාට්‍ය පුහුනුවෙන් පස්සේ අප්පච්චිගේ දේශනේ අදත් අඩුවක් නැතුව කෙරුනා. දැන් අපි හැමෝටම ඔය ටික කට පාඩම්,

"මචං සිංහ බාහුවා උඹ හැමදාම සිංහ සීවලී ඇරලවන්න යන්න ඕනේ නෑ නේ ගෙදර එක්කන් ගියානම් ඉවරනේ"
"ඔව් මචං උඹලා අප්පොච්චා සෙනූවම සිංහ සීවලී කලේ උඹලගේ අලුත් පරම්පරාව දකින්නද කවුද දන්නේ,..."
" ඔව් මචං නැත්තම් මේච්චර හැන්සම් මාව සිංහබාහු කරන්න තිබුනනේ....හඃ හඃ හඃ හා ....."

හැමදාමත් නාට්ටිය ප්‍රැක්ටිස් කරලා ඉවරවෙලා මං සෙනුරිව ගෙදර ඇරලවන්න යනකොට අනිත් උන් සෙට් එක අපිව බයිට් එකට ගන්න එක පුරුද්දට ගිහිල්ලා.

"අනේ පලයන් බං යන්න .... ඉතින් උඹලා ගිහින් ඇරලපන්කෝ ....."

" අනේ මේ එරංග එයාලට ඕන දෙයක් කරගන්න දෙන්නකෝ.... අපිට මොකෝ මොනා කලාම"

දිලිනි  ටිකක් නෝක්කාඩු ස්වරූපෙන් කියනවා මට ඇහුනත් නොඇහුනා වගේ ඉන්න මම උත්සාහ කලේ කතාව දුරදිග ගියොත් සෙනුරි හිතරිද්දගනී කියලා බයෙන්.
දිලිනි  මං ගැන ලොකු උනන්දුවක් දක්වන බව මට හොඳටම දැනිලා තිබුනත් මම එක නොදන්නවා වගේ ඉන්න උත්සාහ කළා.

"ඔව් ඉතින් අපේ පොත්ත රතු නෑනේ"
,මම දිලිනිව ගණන් නොගෙන ඉන්න හදනබව දැන දැනම දිලිනි කොයිවෙලාවෙත් මගෙත් එක්ක එල්ලෙන්නම හදනවා.

"විරාජ් ඔයා හිතන තරම් හොඳ ෆැමිලි බැක්ග්‍රවුන්ඩ් එකක් සෙනුරිලාට නෑ, සෙනුරිගේ තාත්තා ,ඇඅම්මවයි සෙනුරිවයි දාලා සෙනුරි පොඩි කාලෙම ගිහින් තියෙන්නේ ඔය සෙනුරි එයාගේ නෙවෙයි කියලානේ, "

සෙනුරි ආපු නැති දවසක "අනේ විරාජ් මාව ගෙදරට ගිහින් අරලවන්නකෝ " කියලා බලෙන්ම පස්සෙන් වැටුණු දිලිනි කියපු කතාවක් මට එක පාරටම ඇහෙනවා වගේ දැනුනා.

 අපේ ගෙදර ලඟම හිටියත් කවදාවත් සෙනුරිවත් එයාගේ අම්මවත් අපේ ගෙදරට සිංහල අවුරුදු දවසටවත් ඇවිත් නෑ නේද කියලා මට මතක වුනා.
  හැබැයි ඒකට නම් හේතුව අපේ තාත්තාගේ ඔලුවේ තාම තියෙන වලව් මහන්තත්තේ........අවුරුදු ගානක් ඉස්කෝලේ ප්‍රින්සිපල් වෙලා ඉඳලත්, ජීවිත කාලෙන් බාගයක්ම කලාව, නාට්‍ය පස්සේ දුවලත් ඒ වලව් මහන්තත්තේ අඩු නොවුනේ මොකද කියන එකනම් මටත් ප්‍රෙහෙලිකාවක්.

" විරාජ් , මම යනවා එහෙනම් ගුඩ් නයිට්" සෙනුරිගේ  සද්දෙට මම කල්පනා ලෝකෙන් මොහොතකට මිදුනා.

"ඕකේ සෙනු ගුඩ් නයිට් " .... ශික් දන්නෙම නැතුව ගේ ළඟටම ඇවිත්, අද හරියට කතා කරන්නත් බැරිවුනා කෙල්ලට.

හුටා ..!  අප්පච්චි ගෙදර ඇවිත්....සාලේ හාන්සි පුටුවේ දිග ඇදිලා හිටපු අප්පච්චි කන්නාඩි කුට්ටමට යටින් මගේ දිහා බලනවා මං හොරැහින් දැක්කා ...

" මොකද පරක්කු"

කෙලියා තාප්පෙට ...දැන් දීපන්කො උත්තර....."මේ ..... අප්පච්චි...මං...."

"ඔය මුර වැඩේ වහාම නැවත්තුවොත් හොඳයි විරාජ් ...........නොගැලපෙන වැඩ කරන්න එපා "

මම අප්පච්චි කියපු දේ අහගෙන ඔලුව බිමට හරවාගෙන හෙමීට එතනින් ගියේ වැඩි කතාවට යන්න ඕන නෑ කියලා හිතලයි.

..............................................................................................................................................................

 "................එදිරිවීර සරච්චන්ද්‍ර මහත්තයා මනමේ, සිංහ බාහු නාට්‍ය කරනකොට.......මොකද සෙනුරි .....
අප්පච්චි හැමදාම වගේ නාට්‍ය ප්‍රැක්ටිස් පටන් ගන්න කලින් සුපුරුදු දේශනය තියනකොට සෙනුරි එක පාරම නැගිට්ට නිසා හැමෝගෙම අවධානය ඒ පැත්තට ගියා....

" සර් අම්ම ඇවිල්ලා..."

 ඒ පැත්ත හැරුණු අප්පච්චි තප්පර කීපයක් සෙනුරිලාගේ අම්ම දිහා බලාගෙන ඉඳලා ආපහු හැරිලා කතාව පටන් ගන්නකොටම සෙනුරිත් දුවගෙන ඇවිත් වාඩි වුනා. සෙනුරිගේ අම්ම නිකමට වත් අප්පච්චි දිහා බැලුවේ නෑ. මිනිස්සු මොකට ඔයතරම් වලව්කාරකම් වලට බය බයාදු වෙනවද කියලා මටනම් තේරෙන්නේ නෑ, අපේ අප්පච්චිලාගේ ලොකුකම් වලට බයවෙන්න එයාලා අපෙන් කාලා ඉන්නවයි.


...............................................................................................................................................................

කාලය  අපි හිතනවට වඩා ගොඩක් වේගෙන් ගලාගෙන යනවා, නාට්ටිය පළාතේ

ඉස්කෝල හැම එකකම ඉතාම සාර්ථකව වේදිකාගත වුනේ, මාවයි සෙනුරිවයි වෙන් කරන්න නොහැකි තරම් ලංකරමින්.
සිංහ බාහු-සිංහ සීවලී සැබෑ ජීවිතේදී පවුල් පන්සල් වෙලා කරන කියන දේවල් ගැන අපි හීන මැව්වේ ඇත්තටම ආත්ම ගානක ඉඳං පතාගෙන ආපු දෙන්නෙක් වගේ.
හැමදාම නාට්ටිය පෙන්නලා ඉවරවුනාම සෙනුරිව ගෙදර ඇරලවන්න යන මම සමහර දවස්වල ආපහු යන්නේ සෙනුරිලාගේ අම්ම දෙතුන් සැරයක්ම සෙනුට අඬගහලා ,බනින්න පටන් ගත්තාම.

"විරාජ් ඔයා කැමති ඉස්සෙල්ලම දුවෙකුටද පුතෙකුටද......"

"ම්...ම්....ම්... ඔයා?"

"ඉස්සෙල්ල ඔයා කියන්නකෝ......"

"මම කැ..ම....ති......මෙන්න මේ වගේ නහයක් තියෙන චූටි කෙල්ලෙකුට...'

"ඌයියා........මම නම් ආස ඔයා වගේ කොලු පැට්ටේකුට...................................."

"සෙනු ...."

"ම්....ම්... '

"මම අද අප්පච්චිට ඔයා ගැන කියනවා..........."

"අනේ ...සර් මොනවා කියයිද විරාජ් ..සර් කැමතිවෙයිද විරාජ් ..?

"අකමැතිවෙන්න හේතුවක් තියේ නම් ඒ ඔයාලා දුප්පත් එක විතරනේ සෙනු..... හෙට අනිද්දා ඔයාට ටීචින් හම්බවුනාම අකමැතිවෙන්න මට නම් හේතුවක් පෙන්නේ නෑ... අනික ඔය ටිකක් නපුරු පාටට පෙනුනට අපේ අප්පච්චි ඔය පටු විදිහට හිතන කෙනෙක් නෙවෙයි සෙනු.."

.................................................................................................................................................................

"මොනවා ..... උඹ හොඳ හිතින් ඔය අදහස අත ඇරගනින්..... ඔන්න මම නරක මිනිහයි කියන්න එපා....."

"මොකක්ද අප්පච්චි සෙනුගේ වැරැද්ද , ඒ කෙල්ල ලස්සන නැද්ද? කුලේ අඩුවක්ද? වැදගත් රස්සාවකට හෙට අනිද්දා යන්නේ..."

"බල්ලට දාපන් උලව් රස්සාව.., පුතේ මම ඒකිවත් මරලා උඹවත් මරලා මාත් මැරෙනවා.....මාව මිනීමරුවෙක් කරන්නද යකෝ හදන්නේ...? තෝ මේ සෙල්ලම් කරන්නේ මගේ ජීවිතෙත් එක්ක කියලා තෝ නිකමට වත හිතුවද?  තෝ මට මේ දැන් පොරොන්දු වෙන්න ඕන මේක මෙතනම නවත්තනවා කියලා.....පර බල්ලා....."

"....අප්පච්චි......අප්පච්චි.....මොකද මේ අප්පච්චි..?

අප්පච්චි  වියරු වැටිලා වගේ සිහියක් පතක් නැතුව මේ කෑගහන විදිහට මම බය වුනා....මම වැඩියම බය වුනේ අපප්ච්චි පපුවත් අල්ලාගෙන බිමට වැටුනම.

"අප්පච්චි...අපප්ච්චි....."

.................................................................................................................................................................

ඉස්පිරිතාලෙට ඇතුල් කරපු අප්පච්චිට සාමාන්‍ය තරමට සුවයක් ලැබෙන්න දවස් තුන හතරක්ම ගියා.....

 දවස් හතරකට පස්සේ අප්පච්චි මගේ මූණ බලලා කෙලින් කතා කරපු දවස එදා..

"පුතේ ..මගේ පුතේ... මට සමාවෙලා ඔය සම්බන්දෙ නවත්තලා දාපන් මගේ පුතේ"

"අප්පච්චි දැන් ඕවා කතා කරන වෙලාවක් නෙවෙයිනේ ...ඉස්සෙල්ල අප්පච්චි සනීපවෙලා ඉන්නකෝ..."

"නැහැ පුතේ අයෙ කවදාවත් මේ අප්පච්චි සනීප වෙන්නේ නෑ........මං හැමදාටම් හිතින් ලෙඩවෙලා....මගේ පුතා මට සමාවෙලා මේ සම්බන්ධෙ නවත්තලා දාන්න....මගේ ජීවිතේට මම ඉල්ලා න එකම ඉල්ලීම එච්චරයි මගේ පුතේ...."

කවදාවත්  නැතුව අප්පච්චි මගේ ඉස්සරහ අත්දෙක එකතුකරලා මගෙන් ඉල්ලපු ඒ බයාදු ස්වරූපය මගේ ජීවිතේටම අමතක නොවේවි...

"හොඳයි අප්පච්චි මම අප්පච්චිගේ ඉල්ලීම ඉෂ්ට කරන්නම්, හැබැයි මම දැනගන්න ඕන අපප්ච්චි මෙච්චර අකමැති වෙන්න හේතුව...."

උඩ බලාගත්තු අපප්ච්චි ඒ ඉරියව්වෙන් කොච්චර වෙලාවක් හිටියද කියලා මට මතක නෑ.....මගේ ජීවිතේ මම ගෙවපු දීර්ඝතම විනාඩි කීපය ඒක වෙන්න ඇති. ඒත් ඒක කවදාවත් ගෙවිලා ඉවර නොවූනානම් හොඳයි කියලා මට හිතුනේ ඒ වචන ටික ඇහුණාම.....ඇත්තටම ඒක හීනයක්ද?

" සිංහබාහුයි සිංහසීවලියි කසාද බැන්දට හැබෑ ලෝකෙදි අයියලා නංගිලා කසාද බඳින සිරිතක් නෑ මගේ පුතේ........................................"