සිමෙන්ති බංකුව

අපේ බස්සෝල්ට්ටෙකේ තිබ්බෙ සිමෙන්ති බංකුවක් හැබැයි. ඒකෙ කවුරුවත් වාඩිවුනේ නෑ. ඒ සිමෙන්ති බංකුවේ පිට තියෙන ඇන්දෙ වහලා ඉන්න කපුටො බෙටි දාන්නෙ සිමෙන්ති බංකුවේ පුප තියන කෑල්ලට.

සමහර වෙලාවට බීලා වැඩිවෙන දර්මෙ මාමා ඕකෙ නිදාගෙන ඉන්නවා මං දැකලා තියෙනවා. බංකුවේ පාට මොන පාටද කියලා හරියටම කියන්න බෑ. හැබැයි මුලිංම ගාලා තිබ්බ පාටනං සුදුපාට කියලමයි මට හිතෙන්නෙ. අන්තිමට ගාපු පාට නං නිල්පාට ඒක මතකයි. ප්‍රාදේශීය සබාවෙ සබාපතියා නිල්පාටෙං පත්වුන නිසා අහලපහලා බෝක්කු තාප්ප ඔක්කොම නිල්පාට ගෑවා.

"තව ටිකෙං වේ... පුතාලා මගේ ඇඟෙත් නිල් ගානවා ටෞකණ්ඩ" කියලා දර්මෙ මාමා බැන බැන ගියත් මට ලාවට මතකයි. නැන්දා දොර ඇරලා නැතුව එදත් මාමා බංකුවේ නිදාගෙන ඉද්දි තමා සබාපතියාගෙ ඩැයිබර් සාන්ත තීන්ත ගාලා තියෙන්නෙ. ඌ ඒක හිතාමතා කරපු කුප්ප වැඩක් කියලා ඉතිං හැමෝම දන්නවා.

ඔය පිට තියන කෑල්ලයි පුප තියන කෑල්ලයි දෙක බීපු එවුං වෙන් කරලා අඳුනගන්නෙ පිට තියන කෑල්ලෙ අලවලා තියෙන මරණ දැන්වීම් වලිං. පිට තියෙන කෑල්ලෙ පිට පැත්තෙයි පුප තියන කෑල්ලෙ උඩ පැත්තෙයි එක එක නං ලියලා තිබ්බා.

ඕකෙ උදාරි දන අසිත කියලා ලියලා තිබ්බා කියලා මං ගෙදර ගිහිං කිව්වට පස්සෙ අක්කට ආයෙ කවදාවත් බස්සෝල්ට්ටෙකේ ඉන්න හම්බවුනේ නෑ. තාත්තා පංතියට ගිහිං දානවා අම්මා දිසා මාමාගෙ ත්‍රීවීලර් එකේ ගිහිං එක්කං එනවා.

අපේ පංතියේ අචිනිත් ඔය බංකුව ලඟ හිටගෙන ඉන්නවා බස්සෙකට නගිංඩ. එයා හැමදාම ඉන්නෙ බංකුවෙ දකුණු පැත්තෙ. ඒ පැත්තෙ අත තියංඩ කෑල්ලක් තිබ්බා.එයා ඒකෙ බෑග්ගෙක තියං ඉන්නවා බස්සෙක එනකං.

මම ඒ ඇන්ද උඩ දවසක් උදේ පාංදර ගිහිං සංක දන අචිනි කියලා ලිව්වා. ඒත් ලියද්දි ස යන්න ලියනකොට මැද පේන්ට් පතුරක් ගැලවෙලා ගිහිං සයන්නයි බිංදුවයි එක එකට වුනා, ඒක දැං බලපු ගමං පේන්නෙ සංක කියලා නෙවේ. සයන්නයි බිංදුවයි දෙක පයන්න වගේ පේන්නෙ.
හොඳ වෙලාවට ඒක අචිනි දැක්කෙ නෑ. මං පස්සේ ඒක මැකුවා, ඒක මකනවා දැක්ක අජිත් අයියා කවුද මල්ලි මේ කුණුහබ්බ ලියලා තියෙන්නෙ. මකන එක නං හොඳයි කිව්වා..

ඡන්දෙ කාලෙට බංකුවේ මරණ දැන්වීම් නෑ. ඡන්ද පෝස්ටර් විතරයි. ඡන්දෙ ඉවර වෙනකොට පිට තියන කෑල්ල මහ ඇමතිගෙ බඩ වගේ පිම්බිලා තියෙන්නෙ එක එකා එක එකාගෙ ඒවට උඩිං පෝස්ටර්ම අලවලා.

ඔය බංකුව හයි කරනකොට දර්මෙ මාමා හතේ පංතියෙ කියලා තමා උංදැ කියන්නෙ. ඒ කාලේ නියම අම්බුජා සිමෙන්ති වලිං තමාලු බංකුව හැදුවෙ. එතකොට සිමෙන්ති කොට්ටෙ එකසිය ගාණක්ලු.

මටනං හිතුනෙ එකසිය ගාණට ලංකාවෙ සිමෙන්ති දෙනකොට සුද්දා සිමෙන්ති හොයාගෙන තියෙන්ඩත් නැතුව ඇති කියලා.

දවසක් කොල්ලෙක් අචිනි පස්සෙ ඇවිල්ලා , අචිනි බෑග් එක තියං ඉන්න පැත්තෙ වාඩිවෙලා අචිනිට ලියුමක් දික් කලා. එයා ඕවා ගන්නෙ නෑ. ටික වෙලාවක් දික් කර කර හිටපු ඌ බස් එක එනකොටම නැගිට්‍ටා. හොඳ වැඩේ උගේ කලු කලිසමේ පස්ස බතික් වෙලා කාක් බෙටි වලට .

ඔය අතරෙ තමා මග නැගුමෙන් ඇවිල්ලා ගමේ පාර ලොකු කලේ. බස්සෝල්ට්ටෙකේ තිබ්බ බංකුව ගැලෙව්වා. ඒක ලොරියක පටවලා අරං ගියා. ඊට පස්සෙ මට බස්සෝල්ට්ටෙකට යංඩ හිතුනෙ නෑ. ඇයිද මංදා. යාලුවෙක් හදිසියේ මලා වගේ දැනෙනවා එතනට යනකොට ඒ නිසා මම බස්සෙකට නගින්නෙ ඒක පහු කරගෙන ගිහිං ඊලඟ හෝල්ටෙකෙං. එහෙම යන එකත් හොඳයි එතකොට අචිනිගෙ මූණ හොඳට බලාගෙන යන්න පුළුවන්.

පාර හදලා ඉවරවෙනකොටම අලුත්ම බස්සෝල්ටෙකක් හැදුනා යකඩ බට වල කලුපාට ගාලා ටකරං වහලයක් ගහලා. යකඩ බඩ ඈතින් ගහපූ බංකුවක් ඒකෙත් ගැහුව. ඒකෙනං කට්ටිය වාඩිවුනා. දහම්පාසල් ගිහිං එද්දි කොල්ලො නං සරම ඇඳං ඒකෙ වාඩිවුනේ නෑ. අර බට දෙක අතරිං පරම්පරා කුට්ටම පහලට වැටෙන නිසා. හදිසියේ නැගිටින්න ගිහිං කීප දෙනෙක් මූණ දෙක කරගෙන එන්නෙ මොකද කියලා මම ඒ දවස්වල කල්පනා කලා.

කෝමත් පරණ සිමෙන්ති බංකුව නැති පාළුව මට දැනුනා. අචිනිත් වැඩිය පේන්න නෑ. දවසක් අන්තිම බස්සෙක එන්න කලිං මම හෝල්ටෙක පැත්තට ගියේ වැස්ස නිසා කුඩයක් අරගෙන තාත්තා එක්කං එන්න.

මෙන්න එතකොට කවුද දෙන්නෙක් එතන මුකුලුව බලද්දි අචිනියි අර ලියුම දෙන්න ගිහිං පුපු බතික් කරගත්ත හෝ හපුටුවයි. කුඩේ දර්මෙ මාමලෑ ගෙදරිං තියලා මම ආපහු ආවා. මම ආයෙ යන්නෑ ඔය බස්සෝල්ට්ටෙකට. සිමෙන්ති බංකුව නැතුව ඒක වැඩක් නෑ.