අලුත් ඉස්කෝලේ

බිත්තියේ එල්ලලා තිබුන ලොකු ඉලක්කම් තියෙන කැලැන්ඩරේ දිහා බලපු ශම්මිට "හ්ම් මේ මාසෙත් ඉවරයි " කියලා කියවුනේ ඉබේටම.
ලඟ තිබිච්ච පුටුව කැලැන්ඩරේ තියෙන බිත්තිය ලඟට අරං ගිය ශම්මි කැලැන්ඩරේ පිටුව පරිස්සමට ඉරාගත්තා , බොහොම සීරුවට දෙකට නවපු කැලැන්ඩර් කොලේ අරං ගිහින් මේස රෙද්දට යටින් කලින් ඉරපු කොළ තියෙන තැනටම දැම්මා.

ඉරන කැලැන්ඩර් කොළෙත් පරිස්සම් කරන්න තරම් තත්ත්වයකට තමුන් පත් වුනේ දෛවයේ සරදමක් නිසාද කියල ශම්මිට හිතුනේ ඇහැට ආපු කඳුලකුත් එක්ක.

"පුතාගේ ඉස්කෝලේ ඉන්ටර්විව් එක අනිද්දා නේද දෙයියනේ"
 , දරුවට ඇඳුමක් ගත්තෙත් නෑ තාම,
දුර අනුවනම් ඉස්කෝලේ ලබෙන්නම ඕනේ ,
ජීවන්තලාගේ ගේ පැල්පතක් වගේ වුනාට ඉස්කෝලේ අතේ දුරින් තියෙන්නේ, ටවුමේ ප්‍රසිද්ධම ඉස්කෝල වලින් එකක්.

ඒ එක්කම මතක් වුනේ ,පුංචි කාලේ තමුන් ගෙවපු සෙල්ලක්කාර ,සැප පිරි ජීවිතයට කණකොකා හැඬුවේ ජීවන්ත එක්ක යාලුවුනා කියලා තාත්තා දැනගත්තු වෙලේ නේද කියලා .

දැක්ක ගමන් "ජෝන් ඒබ්‍රහම් " සිහි වෙන ජීවන්ත අල්ලගන්න ක්ලාස් එකේ කෙල්ලෝ රබර් ඇහැ දැම්මට ජීවන්ත කොයි වෙලේත් ක්ලාස් ඇරෙන වෙලාවට එයාගේ ලුමිනස් කොළ පාට දොර දෙකේ රේසිං කාර් එකෙන් සද්දෙට රවුමක් ගහන ගමන් ශම්මි දිහාට බැල්ම දානවා කියලා හැමෝටම තේරිලා තිබුනා.
මේ නිසාම ශම්මිගේ යාළුවො කීප දෙනක් ශම්මි එක්ක හිත නොහොදින් හිටියා කියලාත් ශම්මි දැනන් හිටියා.  
"Jeewa Arun, Marketing Executive " එක තමයි ජීවන්ත දීපු විසිටින් කාඩ් එකේ  තිබ්බ නම, ලංකාවේ විතරක් නෙවෙයි ලෝක ප්‍රසිද්ධ සුවඳ විලවුන් කොම්පැනියක්,

"අපේ කම්පැනි එකේ එක්සේකටිව්ලට මාසෙකට සැරයක් නිකම් හම්බවෙන ඒවානේ " ජීවන්ත එහෙම කිව්වේ එයා ශම්මිට තෑගී දෙන හැම සුවඳ විලවුන් බෝතලෙකම "නොට් ෆොර් සේල් " කියලා ගහලා තියෙන්නේ මොකද කියලා ශම්මි අහපු වෙලාවේ.

ගෙදරට සම්බන්ධෙ අහුවෙලා හිරකාරියක් වෙලා ඉන්නකොට ලැබිච්ච පලවෙනි අවස්ථාවේම ජීවන්ත එක්ක පැනලා ඇවිත් අවුරුදු විසිඑක වෙනකොටම අම්ම කෙනෙක් වෙන්න වුනු එකයි,
 ජීවන්ත පෙන්නපු පාට පාට ලෝකය , ජීවන්තගේ ලෙඩ ඇඳේම ඉන්න අම්මයි , තුන් දෙනෙකුට ඉන්න ඉඩ නැති  පුංචි ගේ කෑල්ලයි දැකපු ගමන්ම කඩා වැටුනේ අම්ම තාත්තාට දීපු ගින්දර නිසම්මයි කියලයි ශම්මිට දැන් හිතෙන්නේ, ඒ මදිවට මාකටිං එක්සේකටිව් නිකම්ම සේල්ස් රෙප් කෙනෙක් වුනු එකත් එකතුවුනා.


ඔෆීස් එකේ අලුතෙන් ආපු ගෑනු ළමයෙක් දූෂණය කරපු වරදට ජීවන්තයි තව තුන් දෙනෙකුයි අවුරුදු පහකට හිරේ ගිය දවසේ, එදා ශම්මිගේ මුළු ලෝකෙම කඩන් වැටුනේ ආයේ කවදාවත් හදන්න බැරි විදිහට, ඒ වෙනකොට පුතාට හරියටම අවුරුද්දයි,

ලස්සන රාජධානියක ඔටුන්න හිමි කුමරාගේ අගමෙහෙසිය වෙන්න ආපු ශම්මිට අන්තිමට ජීවන්තගේ ලෙඩින් ඉන්න අම්මව බලාගන්නත් වුනා, ඒ මදිවට ගාමන්ට් එක්ක මහා දුකක් විඳින්නත් වුනා.

මෙච්චර දේවල් වෙලත් ගෙදර කිසිම කෙනෙක් තමුන්ට කිසිම බුරුලක් නොදීපු එකෙන්ම ශම්මි ලොකු අමාරුවක් වැටුනා.

පුතා ඉස්කෝලේ දාන්න කට්ටිය කියන විදිහට තියෙන එකම ප්‍රශ්නේ පාසල් සංවර්ධන සමිතියට දෙන්න තියෙන ආධාර මුදල
"අඩුම රුපියල් දහදාහක් දෙන්න ඕනලු ශම්මි " අනෝමා අක්ක කිව්වේ අපිටනම් ඕක මොකක්ද කියන්න වගේ ,
ඇත්තටම ඒ ගාන දෙන්න වුනොත් නම් ඒ මාසේ නොකා නොබී තමයි ඉන්න වෙන්නේ. පඩියෙන් ගන්න පුළුවන් ඇඩ්වාන්ස් ඔක්කොම අරගෙන මේ වෙනකොට. ශම්මිට හීල්ලුනේ නොදැනීම ...

"අම්මේ ...අම්මේ...."
පුතා කෑගහගෙන දුවගෙන එන සද්දෙ ඇහුනු ශම්මි  ඉක්මනට කඳුළු පිහිදාගත්තා.

...................................................................................................................................................................

ඉන්ටවිව් එකට හැමෝම ඇවිත් හිටියේ අම්මයි තාත්තයි එක්ක , තමුන්ගේ පුංචි එකා මේ ළමයි අතර කොන්වෙයිද කියන එක ගැන ශම්මි හිටියේ නොසෑහෙන දුකකින්. අනෝමා අක්කත් එක්ක හිනාවුනාට නිකන් නොදන්නා කෙනෙක් එක්ක හිනාවෙනවා වගේ කට කොනකට යන්තම් හිනාවක් දාපු අනෝමා අක්කත් අහක බලාගත්තේ "උඹලා නිසා අපිටත් කැපෙයි" වගේ

වාරේ ආවාම ඉන්ටවිව් බෝඩ් එක ලඟට ගිය ශම්මිට ආපහු යන්න හිතුනේ එතන වාඩිවෙලා හිටපු අනිත් කෙනා දැක්කමයි , ප්‍රින්සිපල් සර් ලඟින්ම වාඩිවෙලා හිටියේ ජීවන්තගේ මාමා , ජීවන්ත හිරේ ගිය දවසේ .........
"තොපි කිසි එකෙක් මීටපස්සේ මට නෑකම් කියාගෙන එන්න එපා, තොපි වන්චාරියෝ වුනාට මම වැද්ගත් විදිහට ජීවත් වෙච්ච මිනිහෙක් , ඉස්කෝලේ එවුන් මේක දැනගත්තොත් හිතාවි මාත් තොපි වගේම වනචාරියෙක් කියලා,"

"බුදු මල්ලියේ ....මම ....."

"පලයන් අක්කේ යන්න , උඹ ගැන හිතලා තමයි මෙච්චර දවසක් මෙහෙ ඉඳලා හිටලා හරි ආවේ, අදින්පස්සේ ඒකත් නෑ, තොපි මගේ නෑයෝ නෙවෙයි,"

එදා සිද්ධ වෙච්ච හැම දේම ශම්මිගේ හිතේ ක්ෂණයකින් ඇඳිලා පෙනී නොපෙනී ගියා, ශම්මි ඉන්ටවිව් බෝඩ් එක පැත්තට ඇවිදගෙන යන ගමන තමන්ගේ පුතා දිහා බැලුවේ කියාගන්න බැරි අසරණා කමකින් , කිසි  දෙයක් නොදන්නා පොඩි එකා වටපිට බල බලා යන හැටි දැක්කම  ශම්මිට ඇඩුම් ආවත් බොහොම අමාරුවෙන් ඒක නවත්ත ගත්තා.

ප්‍රින්සිපල් සර් නම් බොහොම කරුණාවන්ත තැන්පත් කෙනෙක්, ඇප්ලිකේෂන් එක දිහා බලපු ප්‍රින්සිපල් සර්

"ඇලිස්වත්ත පාරේ ..? බොහොම ලඟනේ .......අපි දෙමව්පියෝ දෙන්නටමනේ එන්න කියලා තිබ්බේ, කෝ මේ දරුවාගේ තාත්තා  "

"ම්..ම්..ම්ම්. එය ප්‍රින්සිපල් සර් මේ දවස් වල ඉන්නේ අබ්‍රෝඩ්   ඒකයි" ශම්මි ඒ ටික කියන ගමන් ජීවන්තගේ මාම දිහා යටහින් බැලුවේ උදුතොලට දාපු දාඩිය බින්දු ලේන්සුවෙන් පිහිදාන ගමන්, කට ඇදකරගත්තු මාමා යන්තම් උපහාස් හිනාවක් දාන හැටි දැකපු ශම්මිට පොලොව පලාගෙන යන්න හිතුනා.

"මොකද ආරියශීල සර්..."

"නෑ ප්‍රින්සිපල් සර් මම මේ අහන්න ගියේ මේ අම්මගෙන් මොන රටේද කියලා"

ආරියශීල එහෙම කියපුවාම ප්‍රින්සිපල් සරුත් ශම්මිදිහාවේ බැලුවේ  එකට උත්තරයක් බලාපොරොත්තුවෙන් වගේ...
"ම් ..ම් ..ම්ම් මේ  කටා......නෑ නෑ ඕමාන් "

බොරු කියන එක කොයි තරම් අමාරුද කියන එක මේ වෙනකොට ශම්මිට ඕනවටත් වඩා තේරිලා ඉවරයි. ඒත් එක්කම ඉස්කෝලේට ලමයව දාන අදහස ඉබේම අතඇරුනා වගේ ශම්මිට දැනුනා...

තව ප්‍රශ්න කීපයක්ම ප්‍රින්සිපල් සර් ඇහුවා වගේම ඒවාට උත්තර දෙනකොට ආරියශීල අපහාසාත්මක හිනාවක් දාගෙන තමුන් දිහා බලාගෙන හිටපු හැටිත් දරාගන්න බැරි මට්ටමට එනකොටම

"හොඳයි අම්මේ අපි දන්වල එවන්නම්, අනෙක් නීතිරීති ටික දන්නවනේ "
"ඔව් ප්‍රින්සිපල් සර්"

 ආපහු යන තමුන්ව ඔලුවෙන් පෙන්නමින් ආරියශීල ප්‍රින්සිපල් සර්ට මොනවද කියන හැටි ශම්මි හොඳට දැක්ක,

ගෙදර ආපුවෙලාවෙ ඉඳන් මහා රෑ වෙනකම්ම ශම්මි කලේ හොඳටම අඬපු එක. ළමයට ඉස්කොලුයක් නැතිවෙන එක ගැන ඉහිලුම් නොදෙන දුකක් වගේම ජීවන්ත ගැන පුදුම කේන්තියක් තමයි ශාම්මිට ආවේ.

................................................................................................................................................................
පහුවදා ලන්ච් ටයිම් එකෙදී ශාම්මිගේ ෆෝන් එක රිංවෙන්න පටන් ගත්තා ,

"හෙලෝ ..."

"හෙලෝ මිසිස් ශම්මි දුලන්ජනා ඒකනායක .."

"ඔව් කතා කරනවා......"

"මම .......................විද්‍යාලේ ඔෆිස් එකෙන් ..  , ඔයාගේ පුතා අපේ විද්‍යාලයට තේරිලා ඉන්නේ ,හෙට උදේ නවයට ඉස්කෝලෙට එන්න ලියුම් ගන්න , මතක ඇතුව පාසල් සංවර්ධන සමිතියේ අධාරමුදල ගෙවන්න ලෑස්තිවෙලා එන්න, ඒ රිසිට් එක ලඟ තියාගන්න අවශ්‍ය වෙලාවට ඉදිරිපත් කරන්න , ස්තුතියි,"

"මේ ... හෙලෝ ... හෙලෝ..."

ඇත්තටම මේක හීනයක්ද , කවදාවත් විඳලා නැතිසතුටක් ශාම්මිගේ හිත පුරා විහිදිලා ගියා. එදා දවසම ශම්මි ගතකරේ හරිම ප්‍රබෝධයෙන්...

..................................................................................................................................................................

පහුවදා උදේ හරියටම නවය වෙනකොට ශම්මි ඉස්කෝලේ ගේට්ටුව ලඟ ,
ඔෆිස් එකේ දොර ඇරලා තියෙනවා වගේම, ඔෆිස් එක ලඟ නවත්තලා තියෙන කාර් එකේ දොර ඇරගන අතට ගත්ත ෆයිල් මිටියෙන් මොනවදේ තෝරන විදුහල්පතිතුමාවත් ඇරලා තිබ්බ ගේට්ටුව ලඟට පැහැදිලිවම පෙනුනා.

"ගුඩ් මෝනිං සර් "

ඒ සද්දෙට හැරිලා බලපු ප්‍රින්සිපල් සර් කන්නාඩි දෙකට උඩින් ශම්මි දිහා බැලුවා,

"ගුඩ් මෝනිං  , මම ඒත් බැලුවා කවුද කියලා ... ඔෆිස් එකට ගිහින් වාඩි වුනානම්, මම රිසිට් පොත් අරං එන්නං"

ශම්මි ඔෆිස් එක ඇතුලට ගිහින් වාඩි වුනා විතරයි

දිඩිස් ගාලා ඔෆිස් දොර වැහුනා......

හැරිලා බලපු ශම්මි දැක්කේ තමුන් දිහාවට කෑදර හිනාවක් දාගෙන ලං වෙන ප්‍රින්සිපල් සර්ව......
මෙච්චර වෙලා තිබ්බ කරුණාවන්ත මූණ නෙවෙයි පෙරේත බැල්මක් තියෙන අමුතුම මූණක් තියෙන සතෙක් තමුන් පිටිපස්සේ හිටගෙන ඉන්නවා වගේ ශම්මිට පෙනුනා

ප්‍රින්සිපල්ට ඕනේ වෙලා තියෙන්නේ මොනවද කියන එක වටහා ගන්න ශම්මිට අමුතු බුද්ධියක් ඕන වුනේ නෑ.

"අනේ  අනේ සර්... මෙන්න සල්ලි ..මේ ඔක්කොම තියෙනවා....."
රුපියල් දහදාහ අතේ ගුලිකරපු ශම්මි සර් දිහාවට සල්ලි දික් කළා..........

"ඔයාගෙන් සල්ලි ගන්න පුලුවන්ද කෙල්ලේ ....... ඔන්න ආරියශීල කොච්චර විරුද්ධ වුනත් ඔයාගේ දරුවා මං ගත්තා, අපි ඉතින් ඔයාලා වගේ අමාරුකම් තියෙන අයටනේ උදව් කරන්න ඕනේ...නේ......ද පැටියෝ..."

ප්‍රින්සිපල් මෙහෙම කියන ගමන් ශාම්මිගේ මූණ අතගාන්න පටන් ගත්තා ...ඒ රැලිවැටුණු ගොරෝසු අතේ ස්පර්ශය ශම්මිට පිළිකුල් .....

පුටුව තල්ලුකරගෙන නැගිට්ට ශම්මි දබර ඇඟිල්ල දික්කරලා " තමුසේ මගේ ඇඟට අතක් හරි තිබ්බොත් මම කෑ ගහනවා මුළු ගමටම ඇහෙන්න."

" හෝ හෝ .... මමත් කැමතියි ටිකක් වැඩ පෙන්නන ගෑනුන්ට පැටියෝ....."හොඳයි හොඳයි ඔයා අකමැතිනම් අපි මේ වැඩේ නවත්තමු"
"ඔහෙට පුළුවන්නේ ලමයව වෙන ඉස්කෝලෙකට දාගන්න නේද? "
"හැබැයි මතක තියාගන්නවා තමුසෙගෙ මිනිහා රේප් කේස් එකකට හිරෙඉන්නේ කියලා මම හැම ප්‍රින්සිපල් කෙනෙකුටම කියනවා"

" එතකොට තමුසෙට පුළුවන්නේ ළමයත් ඒ වගේම දාමරිකයෙක් කරන්න ඉස්කෝලේ යවන්නේ නැතුව."

" ළමයත් ඒ වගේම දාමරිකයෙක් කරන්න ඉස්කෝලේ යවන්නේ නැතුව."

" ළමයත් ඒ වගේම දාමරිකයෙක් කරන්න ඉස්කෝලේ යවන්නේ නැතුව."

ඒ කතාව ශම්මිගේ ඔලුව ඇතුලේ දිගින් දිගටම දෝංකාර දෙන්න ගත්තා.....ශාම්මිට මහා අසරණ කමක් දැනෙන්න ගත්තා ........
ජීවන්ත ,අම්ම තාත්තා, ආරියශීල අනෝමා අක්කා... මේ හැමෝම තමන්ව වටකරගෙන හිනාවෙවී බලාගෙන ඉන්නවා වගේ ශාම්මිට හැඟුනා,.....
ප්‍රින්සිපල් සර් තමන්ගේ ලඟට ඇවිත් තමන්ව බදාගෙන  ඉඹිනවා දැනේද්දීම ශම්මි හැගීම් දැනීම් නැති කෙනෙක් වගේ ඔහේ බලාගෙන හිටියේ ප්‍රින්සිපල් සර්ට ඕන දෙයක් කරගන්න ඉඩ දීලා ,
ප්‍රින්සිපල් සර් පිස්සුවෙන් වගේ ශම්මිගේ ඇඟ උඩ දඟලන හැම මොහොතකම ශාම්මිට පුතාගේ මූණ මැවිලා පේන්න වුනා.

එදා කොහොම ගෙදර ගියාද කියලා ශම්මිට මතක නෑ, ගෙදර යනකොට පුතා කඩදාසි ඔරුවක් තුරුල් කරන් හොඳටම  නිදි. පුංචි එකා නින්දෙන් හිනා වෙනවා.
ඉස්කෝලේ ලියුම පුතා ලඟින් තියපු ශම්මි පුතා ලඟින්ම ඇඳේ වැතිරුණා........
පුංචි එකාගෙ ඔලුව අතගෑව ශම්මි දැක්කා පොඩ්ඩා තාම හීනෙන් හිනාවෙනවා ,

පපුව ඇතුලේ මොකක්දෝ හිරවෙනවා වගේ දැනුනු ශම්මි හයියෙන් කෑ ගහලා පුතාව බදාගත්තා ...

"පුතේ උඹේ අම්මා වේසියක් නෙවෙයි මගේ රත්තරන් පුතේ "